asfalt üzerinde
ilğımlar-gölmeçeler parlayır ve yoxlaşıb gedirdiler. Maşın yolu
herislikle udur, udurdu.
Tehmine:
—Menden sene emanet, — deye sükutu pozdu, — eger
günlerin bir gününde işdi-şayed evlenib elesen, mütleq arvadını
qısqan. Qısqanclıq duydun, duymadın, esasın oldu, olmadı, heç
tefavütü yoxdur, eger isteyirsense arvadın seni saysın, sene
hörmet elesin, yerivi bilsin, mütleq qısqan onu. Elbette, daha
lap xırdaçılıq eleyib zehlesini tökme, yazıqdır. Görürsen ele
kişiler olur e, yerli-yersiz sefeh-sefeh qısqanıb arvadı çerledir,
dığ edirler. Elbette ki, o cür yox, amma bele öz qaydasında,
hemişe gerek arvadın ele bilsin ki, sen onu delicesine
qısqanırsan, amma ağır kişisen, büruze vermirsen. Onda bütün
işler yaxşı geder. Görürsen sene nece meişet dersi verirem,
deseler kim öyretdi, denen ele özüm bilirdim.
—Çox sağ ol, artıq derecede minnetdaram.
Uzun bir qullab vurub sözüne davam etdi:
—Çünki bilirsen, qısqanmamaq arvadı tehqir edir, fikirleşir
ki, yeqin ya erim mene biganedir, sevmir meni, ona göre
qısqanmır. Ya da erimin reyince men ele idbar bedencereyem
62
ki, heç kes, heç bir kişi ömründe mene yaxın düşmez. Bildin?
Nece deyerler, endazeden çıxmadan, heddi-ölçünü itirmeden
bele qaydasınca bir balaca qısqanmaq mütleq lazımdır.
—Senin erin bele edir?
Tehmine onun atmacasını qulaq ardına vurdu:
—Sene bir ders de verim, — dedi. — Heç olmasa bugünkü
seferimizde teze bir şey öyren. Eger arvadın bilse ki, ona
xeyanet etmisen, coşub özünden çıxa biler, qab-qacağı sındırar.
Çox delisovdursa, ne bilim, lap vurar özünü yandırar, ya gedib
reqibinin saçını yolar, üz-gözünü cırmaqlayar, dağıdar. Yox
eger insan adamdırsa, necibdirse, xasiyyetce helimdirse, üze
vurmaz, içine salar, içini yeyer, içeride yanıb-yanıb qovrular.
Erine qezeblener, qızar, nifret eleyer. Amma bu hisslerin heç
biri heqaret deyil. Ere qarşı heqaret, ikrah hissi ancaq bir halda
baş qaldırır. O vaxt ki, arvad özü erine xeyanet edir, hem de
bilir ki, eri bunu

<< 1 ... 46 47 [48] 49 50 ... 460 >>