da beledir. Uşaqlıqda tez-tez deyişir.
Saniye eqrebi kimi. Böyüyende ise yavaş-yavaş. Saatlar, günler
gedir, ömürden gedir, günde nece deyişdiyini duymursan,
ancaq her deqiqe, her saat deyişirsen. İki-üç ilden sonra birden
baxırsan özünü tanımırsan. Eşi, yeni bu menem?
—İndi sen de bele deyişmisen?
—Herden düşünürem özümü tanımıram. Nece oldu ki, men
bu adamlarla uyuşdum? Uyuşdum yox e, dostlaşdım,
mehribanlaşdım, eynileşdim...
—Ne olar ki? Dostlaşmısan, dostlaşmısan da. Dostlaşmaq
beyem pis işdir?
—Demirem ki, pisdir. Mesele onda deyil. Men onlara
alışdım. Başa düşürsen, meyllerine, heveslerine, sözlerine,
64
zarafatlarına, ibarelerine. Özlerinin, arvadlarının, uşaqlarının ad
günlerinecen ezber bilirem. Mövqelerine de beledem,
meclislerine de, tostlarına, tamadalarına... eh!
—Yeni bele pis adamlardır?
—Eh, sen ne yapışmısan: pis-pis! Heç ne başa düşmürsen.
Pis adam. Yaxşı adam! — elini başına apardı, küleyin dağıtdığı
saçlarını seliqeye salmağa başladı, — dünyada ne pis adam var,
ne yaxşı adam. Ömür ele uzun çekir ki, ancaq pis olmağa, ya
ancaq yaxşı olmağa heç kesin hövselesi çatmır. Görürsen biri
heyatı boyu gah yaxşı olur, gah pis...
—Yox, baxma, yene adamnan adamda tefavüt var. Meselen
tutaq Dadaş nece adamdır?
Güzgüde baxışları toqquşdu.
Tehmine güldü:
—Ay veledüzzina, menden söz almaq isteyirsen?
Zaur:
—Yox, — dedi, — men camaatın şexsi işine qarışmaq
istemirem.
Tehminenin baxışında evvelce teeccüb oxundu, sonra neyise
anlamış kimi:
—A, bele de, — dedi, ciddileşdi ve elave etdi: — Bax, bir
şey meni çox maraqlandırır. Hamı ele bilir ki... — bir an
tutuldu, qısa tereddüdden sonra davam etdi. — Men Dadaşın
aşnasıyam. Çox yaxşı, indi meni maraqlandırır görüm, sen bu
barede ne fikirleşirsen? Bax, sen Zaur Zeynalov.
Zaur:
—Zeynallı, — dedi, — men? Ne bilim, mene ele gelir ki...
—Sen özün de dedin ki, men dünya gözeliyem. Çox yaxşı.
Demeli, istesem yüz senin kimi cavan oğlan başıma fırfıra kimi
fırlanar.
Zaur keskin

<< 1 ... 48 49 [50] 51 52 ... 460 >>