edayla:
—Fırlansınlar da!
—Oho, damağına deydi. Yaxşı, yüz yox, on, beş. Yaxşı,
senden birce denedir, bax, ele sen özün. Menden xoşun gelir,
65
elemi?
Zaur:
—Eledir, lap eledir, — dedi ve esebi hereketle qazı basdı.
Maşın zencirden açılmış kimi ireli cumdu.
—Yaxşı, yaxşı, sakit ol. Dediyim odur ki, Dadaş menim
neyime lazımdır? Keçel, yekeqarın, yekeburun, qoca. Ondan
bir keçeceyim, bir temennam da yoxdur. Müdirimdir. Çox
olsun lap bed başına meni işden çıxartdıracaq, yeni bir yerde
bir parça çörek qazana bilmeyeceyem? Siqaret ver görüm...
Yandırdı.
—Ay sağ ol. Mesele ondadır ki, Dadaş özü de bunu başa
düşür, herif deyil. — Tüstünü halqa-halqa maşının tavanına
üfürdü. — Dadaş barmağının ucuyla da mene toxunmayıb.
Yeni onda bir toxunası hal da yoxdur. Hay-hayı gedib, vayvayı
qalıb, — güldü, — amma burda bir mesele var. Dadaşa
şayie, söz-söhbet lazımdır. Çünki o yaşda, o ağız burunda
menim kimi cavan, gözel bir arvadın adamı olmaq onun
başının ucalığıdır.
Yolun kenarında bir neçe nefer dayanmışdı. "Moskviç"i
görüb ellerini qaldırdılar. Maşın yanlarından ötüb keçenden
sonra arxadan qışqırışdılar.
—Menden ne gedir? İndi ki bundan Dadaşın könlü xoş olur,
qoy olsun, qoca kişidir.
—Düz demirsen. Men eşitmişem ki, söz düşende Dadaş
hemişe bu şayieni danır.
—Ay allah, ne yaman uşaqsan sen hele! Elbette danacaq. O
vaxt ki, bu şayie yox idi, onu yaratmağa cehd edirdi. Beli, beli,
bu fikir onun özünden başqa heç kesin ağlına gelmirdi. Özü
başladı bele rey yaratmağa. Elbette, çox ustalıqla, altdanaltdan.
Ne bilim işden bir yerde çıxmaq, meni ötürmek, ikibaşlı
sözler, menalı baxışlar. Meselen, otaqda menimle qesden sırf
resmi danışırdı. Çölde-bayırda, dehlizde ise tutub uzun-uzadı
söhbet edirdi. Özü de xısın-xısın, pıçıltıyla. Hamı da görür axı.
Deyirler, balam, bu ne söhbetdir ki, otaqda hamının yanında
66
elemirler; xelvete çekilirler? Sonra başqa şeyler de vardı.
Meselen, bax bele xırda teferrüat. Axşam bize zeng eleyir,
menimle,

<< 1 ... 49 50 [51] 52 53 ... 460 >>