Manafla danışır. Görürsen, deyirem ki, xesteyem,
belke sabah işe gele bilmedim. Beli, seher, idarede bunu bele
xüsusi cür xeber verir: Tehmine bir balaca kefsizleyib, bu gün
işe gelmeyecek.
—Yaxşı, sen de sözbazlıq eleme de, burada ne var ki?
—Başa düşmürsen? Guya bu melumatı sadece telefonla
almayıb, hamıda bele tesevvür oyanır ki, guya bu ne ise yaxın,
mehrem adamdır, bir sözle, ev adamıdır. Ailenin içinden gelib
işde xeber verir. — Susdu ve bir qeder esebi elave etdi: —
Tehmine işe gelmeyecek. Guya başqası bunu zeng eleyib bile
bilmezdi. Kibriti ver görüm. Sönüb. Aha... He, sonra ki, başladı
söz-söhbet, eyhamlar, onda da arifdi, başladı danmağa, özü de
ele can-başla danmağa başladı ki, yatanları da ayıltdı. Çox
vaxt görürsen, özü bu söhbeti heç eşitmeyenlere eşitdirirdi: eşşi
menimçün söz çıxarıblar, yaxşı deyil, qızım yerindedir; geder
erine çatar, duz-çörek kesmişik, filan-peşmekan. Deyersen
daha bundan namuslu adam yoxdur, — istehzayla elave etdi,
— qeyret dağarcığı, — susdu, sona yene sözüne davam etdi. —
He, bele-bele hamıda fikir oyandı ki, beli, burda mütleq bir iş
olmamış deyil. Men de qaldım gic veziyyetde. Her sözümü, her
hereketimi başladılar müeyyen yere yozmağa. Dadaşa
mehribanlıq da göstersem, etinasızlıq da, heç ferqi yoxdur. Her
şeyi bir cür başa düşürler.
Birden nedense Zaurun Tehmineye yazığı geldi. Düşündü
ki, bütün bu yüngülmecazlığına, ezilib-büzülmesine
baxmayaraq, yeqin onun da öz derdi-seri var.
Tehmine:
—Elbette, — dedi, — men de istesem, yüz cür kelek qurub
işin içinden çıxaram. Meselen, bed ayaqda adımı bir
başqasıynan çıxardaram. Dadaş da qalar qurumsaq kimi baxabaxa.

Qefilden maşının güzgüsünde gözleri Zaurun nigaran
67
baxışlarıyla haçalandı, bir an içinde şıltaq bir fikir beyninden
keçdi.
—Meselen, — dedi, — şayie buraxardım ki, seninle
sevişirem. Hamı da inanardı, çünki, maşallah, şekil kimi
göyçek oğlansan, özün de subay, — şaqqıldadı, — bura bax,
yoxsa ele bilirsen seninle plyaja getmeye

<< 1 ... 50 51 [52] 53 54 ... 460 >>