niye
uşağın yoxdur?
—Menim? Ha, ha, ha. Menim ha? Ezizim, bütün bu
dediklerim nezeri mülahizelerdir. Deliyem ki, uşağım olsun?
Dünya beş gündür, ezizim, gez, dolan, kefini çek.
—Manaf da bele deyir?
—Manaf? Yox, Manaf yeqin isteyir. Kişilere ne var ki?
Onlara ne eziyyet düşür? Amma bes men yazıq deyilem ki,
cavan ömrümü uşağın cığ-vığında çürüdüm? Yox, ezizim, uşaq
saxlamaq, böyütmek menim tebietde adamçün deyil. Odur
qonşumuzda bir arvad var, Medine. Görürem de, uşaq dığ
eleyib onu, canını boğazına yığıb. İndi üç yaşındadır. Arvada
göz verir, işıq vermir. Eri de yazığı atıb gedib.
—Atıb gedib?
—He. Ele birinci il. Uşaq olandan altı ay sonra. Bir yandan
namerdlikdir, bir yandan baxanda da, yazıq başını götürüb
qaçıb. Uşaq aman vermirdi ki... Sutkada 24 saat ağlayırdı.
74
Aralığa yene sükut çökdü. Deniz hele görünmürdü. Amma
ele bil nefesi, havası, iyi duyulurdu.
—Uşaq olmamışdan kişi lap Medineni divara çıxardırmış ki,
bes uşaq isteyirem. Sonra bir gün Medine deyib ki, hamileyem.
Kişinin az qalıb üreyi getsin. Başlayıb şadlığına şitlik elemeye.
Seherisi gün qoyun kesdirib. Medine deyir ki, doqquz ay
başıma pervane kimi dolandı. Deyir, gelib qulağını qoyardı
qarnıma, qulaq asardı, görsün ne eşidir; uşaq hereket eleyir,
yoxsa yox. Diqqetle, deyir, qulaq asırdı, deqiqelerle. Lap
saatsaz saata qulaq asan kimi, — adeti üzre yene qefilcen
susdu, söhbetini yarımçıq kesdi. Baxışları yene de maşının
güzgüsünde toqquşdu. Tehminenin gözleri uzaqlaşmışdı.
Harasa çox-çox aralı bir aleme çekilmişdi. Susması kimi
yeniden danışmağa başlaması da qefil, gözlenilmez oldu, —
axı menim atam saatsaz idi. Yadımdadır, xarab saatları
getirerdi. Düzelderdi, sonra qulağına qoyub dinlerdi. Tam
deqiq işleyib-işlemediyini sesiyle teyin ederdi. Bax, o kişi de
arvadının qarnına bele qulaq asarmış. Bir kinoda görmüşem,
kendçiler de torpağa ele qulaq asırlar. Gördüm, lap atam
yadıma düşdü. Geoloqlar da bezen yere qulaqlarını qoyurlar.
Düzdür, he, axı, sen

<< 1 ... 56 57 [58] 59 60 ... 460 >>