görürem o
biri otaqda kişi pehepeh berk boğazını arıtlayır. Dayandım,
fikirleşdim, dedim ağrım üreyine, sonra ele biler onunçün
oxuyuram, onun etrini yastığından alıram. Külbaş hemişe
tenbeki iyi vererdi. Ay sen ölesen, dedim, yalansa seni görüm
76
torpaq senden hündür olsun! Ne uzadım, deyir, getdim, evde ne
ki balış vardı, hamısının üzünü çıxartdım, yudum, serdim
eyvandan, lap qapısının ağzından. Niye gülmürsen, gülmeli
deyil?
—Eceb arsız arvaddır!
—Yamanca arsızdır. Görürsen deyir erinden, kişini yaş
yuyur, quru serir, söyür, ne bilim qarğayır, ağlayır, sonra
başlayır oğlunu öpmeye, dişlemeye, deyir qurban olum buna,
er neyime lazımdır, atam da budur, qardaşım da, erim de. Bir
de görürsen gözlerinin yaşı qurumamış götürdü uşağı, düşdü
ortalığa, başladı süzüb oynamağa.
Zaur:
—Bu da deniz, — dedi.
Hele çekilib bitirilmemiş resm kimi idi deniz. Ele bil ressam
ketana yalnız bir neçe cizgi çekmişdi — sahilin köberi, üfüq
xetti, nöqte-nöqte qayalar. Vur-tut ikice de renge el atmışdı:
maviye, sema ve deniz üçün, bir de sarıya, sahil qumları üçün.
Ele bil seyrek ketanın üstünde hele çekilesi çox şey vardı.
Semaya peren-peren buludları, denize köpüklü dalğaları elave
etmek olardı. Göyde qağayılar çekmek olardı, yerde elvan
köşkler, suda ağ yelkenler. Sahilde, denizde adamlar çekmek
olardı. Ancaq hele heç biri çekilmemişdi. Ne dalğalar vardı, ne
yelkenler, ne qağayılar, ne de adamlar.
—Bax, bu yol Pirşağıya gedir, ancaq sen bu yana burul, aha,
bax bele, indi tut bu yolun ucundan, sür. Gedib men deyen yere
çıxacaqsan.
Maşın torpaq yolla atılıb-düşmeye başladı.
—Hele çox gedeceyik?
—Gelib çatdıq. Saxla.
Dişdem-dişdem qayalar bu plyajı sahilin o biri sahelerinden
ayırırdı. Bura lap xelvet yer idi. Tepe tenha. Torpaq yol da
gelib qumlarda itirdi.
Maşını saxlayıb qumluğa düşdüler. Tehmine ayaqqabılarını
çıxarıb eline götürdü. Ayaqlarında narın qumların xoş qıdığını
77
duyanda ele bil vaxt uzaqlarında qalmış qerib bir diyara

<< 1 ... 58 59 [60] 61 62 ... 460 >>