lengerinden
oyanır. Qollarını açdı, denizin üzünde xaçvarı uzandı. Göyü
gördü. Hardansa gelib keçen seyrek buludlara baxdı.
Tehmineni düşündü. Onun qenirsiz gözelliyini, boyalı
dodaqlarını, sürmeli gözlerini, uzun ayaqlarını. Gülüşündeki,
sesindeki, qoxusundakı qadın cazibesini. Xasiyyetindeki
qeribeliyi, perakendeliyi, söz-söhbetinin dağınıq
mentiqsizliyini...
İstediyi ve isindiyi başqa qadınları xatırladı ve etiraf etdi ki,
hele heç birisi onu bu derecede cezb etmeyib. Sövqi-tebii,
ançaq qeti bir arxayınlıqla bilirdi ki, özü de Tehminenin xoşuna
gelir. "Yaxşı, bes beleyse, biz sadece bir-birimizin ola
bilmerikmi? Bes ne üçün bu tebii, insani isteye mütleq
cürbecür don geyindirmek lazımdır — ne bilim hiss, duyğu,
mehebbet, intizar, ne bilim daha ne cür temteraqlı, boş-boş
bekara sözler. Ne üçün, axı ne üçün bu qeder yersiz heder,
havayı söz demek lazımdır? Ne üçün bu qeder danışmaq
lazımdır? Eger biz her ikimiz bunu isteyirikse, bu olmalıdırsa,
mütleq olacaqsa, bütün bu sözler, ne menim, ne de onun
inanmadığı sözler, duymadan, istemeden kime lazımdır? Mene
yox, ona yox. Bes kime? Burada bizden başqa kim var ki? Heç
kes... Ancaq yene de ne mene, ne de ona lazım olan sözler
deyilmelidir, sanki burda kimse, başqa bir görünmez var, onun
xatirine, onun başını tovlamaq üçün. Ne qeribe! Belke bu da bir
debdir, adet-enenedir?
O, Tehminenin bütün yoldakı danışıqlarını da bax ele bu
debin nömreleri sayırdı. Gerek mütleq evvel-evvel o yandan-bu
79
yandan, kenar-kenar işlerden danışasan, gösteresen ki, yox heç
vechle ola bilmez ki, menim fikrimde bir ele o mesele olsun.
Yox, yox, eksine, bu heç menim ağlıma da gelmirdi. Sen ne
danışırsan? Yox, yox... Ay-hay! Bu yalan, riyakarlıq kime
gerekdir? Dedim ki, gedek plyaja ikimiz, ha, bax men o sözleri
deyenden, sen razılaşandan indiyecen bütün keçen vaxt
erzinde, ne danışırıq danışaq, ikimizin de fikrinde bir budur.
Senin de, menim de. Yaxşı bes bütün uzun müqeddimeler,
uvertüralar, bu

<< 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 460 >>