yaşında
olanda doğardım. Dedi ki, on sekkiz yaşında men uşaq
saldırmışam. Dedi ki, bu menim ilk eşqim idi. İlk ve son eşqim.
Sonra Tehmine ilk ve son eşqini danışmağa başladı. Dedi ki,
on altı yaşında olanda o adama rast gelib. Onun adını
83
çekmeyeceyem. Çünki onu hamı tanıyır, belke ele Zaur da
tanıyır. Yox, axmaq, elbette, Dadaş deyil, ne yapışmısan bu
Dadaşdan? Dadaş ne zibildir onun yanında? Dadaş onun heç
dırnağı da ola bilmez. O, dünyalar gözeli idi, men onu melaike,
huri-qılman, Yusifi-Kenan, ne bilim, şahzade, allah,
peyğember bilirdim. Onun yolunda her şeye hazır idim. Onu
görende ağlımı itirirdim, öl deseydi ölerdim, qal deseydi
qalardım. Bir gün bildim ki, hamileyem. Axmaq canım hem
qorxudan ödümü udmuşdum, hem de sevinirdim. Getdim ona
da dedim, ele bildim o da sevinecek. Axı bilirdim ki, uşaqları
yaman sevir, özü de deyirdi ki, bu yaxında ev alacam, onda
evleneceyik. Bax, bu kağız renginde oldu. — Ne danışırsan,
— dedi, ayağıma yıxıldı, yalvarmağa başladı. — Bedbext
eleme meni, menim rayonda ailem, uşaqlarım var. Apardı meni
Ermenikendde bir hekimin yanına. Saldırdım uşağı. Bu da
menim heyat universitetim idi. Eh, ne ise, gel içek.
İçdiler, sonra Zaur soruşdu ki, bes Manaf?
—Eh, ne Manaf! Bilmirem bu Manaf seni niye bu qeder
maraqlandırır? Manaf kimdir? Menimçün Manaf bir heçdir,
sıfırdır, yoxdur. Odey Tiflisde arvad-uşağı var, getsin onların
yanına.
—Uşağı da var?
—Qızı var. Yeddi yaşında. Bu il mektebe gedecek. Çantazad
alıb ona aparıb. Guya men bilmirem. Gizledir menden.
Vaxtile Manaf menim derdimden ölürdü. Amma ona men heç
mehel qoymurdum. Deyirdi öldürerem özümü, gerek seni alam.
Axır bir gün lap meni cezana getirdi, zehlemi tökdü, dedim,
bilirsen ne var? Bax, aç qulağını eşit: senden evvel menim
adamım olub, özü de onunla emelli-başlı yaxın olmuşam.
Üzüne baxdım, yazığım geldi. Ağappaq ağarmışdı,
barmaqlarını qulaqlarına tıxadı, indiki kimi yadımdadır, sonra
üzünü örtdü, bir müddet heykel kimi donub qaldı.

<< 1 ... 64 65 [66] 67 68 ... 460 >>