Sonra çıxıb
getdi. Üç gün ilim-ilim itdi. Üç günden sonra geldi ki, bes ölüb
qurtarmışam. Doğrudan da üç günün içinde gedenin ordu
84
orduna yapışmışdı, gözleri düşmüşdü çuxura. Dedi ki, menim
üçün daha heç bir şeyin dexli yoxdur. Qebulumsan. Ele günü
bu gün gedek ZAQS-a. Dedim xeyr, evvelce şertimi bil. Heç
vaxt o adam haqqında ne menden bir şey soruşacaqsan, ne de
ayrı yerden bilmeye çalışacaqsan. Bu bir. Heç vaxt üzüme
vurmayacaqsan... — Sen ne danışırsan, — dedi. — Elbette.
Daha bu barede danışmadıq. İki günden sonra getdik ZAQS-a.
Toyumuz axşamı baxdım ona, yazığım geldi. Gördüm çox
sınıqdı. Bir gözü gülür, biri ağlayır. Dedim, bilirsen ne var,
şertimiz şert yerinde. Amma qoy sene deyim: hemin o adam
menim nişanlım idi. Toyumuz bir hefteden sonra olacaqdı.
Amma... uşaqlıq eledik... bilirsen de, olanda olur... axmaqlıq...
Toyumuza iki gün qalmış getdi denizde batdı. Vallah, ele bil
dünyanı Manafa bağışladılar. Az qala ayağıma yıxılıb
ağlayacaqdı. Ay allah, kişiler ne yaman axmaq olur!
Tehmine danışır, danışırdı. Zaur onun sesini eşidir, ancaq
sözlerini qavramırdı. O, arxası üste uzanıb ulduzlara baxırdı,
saçlarında qumların gece nemliyini — torpağın terini duyurdu.
Uzaq ulduzlara baxır, denizin xışıltısını, Tehminenin sesini
eşidir ve Memmed Nesirin çox sevdiyi ve tez-tez tekrar etdiyi
bir fikri xatırlayırdı. Düz deyir Memmed Nesir, dünyada en
gözel sefer içki şüşesinin boğazından dibine etdiyin seferdir.
Bu sefere ikimiz çıxmışıq. Gelib çatmışıq lap şüşenin dibine.
Dibine lap az qalır. İndi başqa bir alemdeyik. İsti, mehriban,
xoş, içki şüşesinin dibi kimi kederli bir alemde... xoş hara,
kederli hara? Eh, alem başımda qatışıb! Tehmine! Tehmine!
Tehmine de düşünürdü. Danışa-danışa düşünürdü. İçmekle
yox, keçmişiyle serxoşdu. Ele bil uzaq günleri içib dem
olmuşdu. Danışıqları qarmaq kimi keçmişe ilişir, iller, aylar
arxasında qalmış xatireleri çekib çıxarırdı. Tehmine düşünürdü
ki, adam heç vaxt qelben, ya zehnen, fikirle, ya

<< 1 ... 65 66 [67] 68 69 ... 460 >>