aerodroma teref
yönelen maşınımızın tekerleri altına sepelenmişdi. Her defe
86
içen kimi Moskvadayam. Yağış yağır. Yay yağışı. Göy
guruldayır. Adamlar qaçışırlar. Yağış kesir. Hava açılır.
Altıncı mertebede bir ev. Pencere. Pencerede uzun, ağ,
qırmızı, çehrayı qladioluslar.
Pirşağı. İkindi çağı şehere geden elektrik qatarının fit sesi
uzaqlaşır, itir... Yayın son günü, payızın ilk günü. Sakit qumlar.
Adamsızlaşmış bağlar. Boş boz sahil. Boz teleqraf direkleri,
arxayın bir sükut. Sessizlik...
Moskva. İsti, yumşaq xalı döşenmiş otaq. Yarımçıq işıq.
Çölde çovğun, qar, külek. İçeride qazla yanan soba. Radioda
uzaq, kesik melodiyalar. Öz aramını, sonunu tapa bilmeyen
sergerdan bir melodiyanın yorğun, usanmış kederi... Uzaq
denizlerin, telatümlü okeanların ardından gelen, çovğunlu,
boranlı efirde gah iten, gah eşidilen bir ses. Ereb qızının
yanıqlı mahnısı. Ele bil oxuyan, gece özüdür. Uzun, qüsseli
Şerq gecesi. İçini dolaşıb keçe kimi isiden konyak. Ağ yun
toxunma köynekli dünya gözeli.
—Neden qorxursan, deli, neden qorxursan?
Tehmine hönkürüb ağlamağa başladı.
Zaur onu ovutmaq istedi.
Tehmine:
—Yaxşı, ağlamıram, heç, keçer, sen fikir verme, — dedi. —
Sen arvadların göz yaşlarına çox da fikir verme, çox vaxt
özümüz de bilmirik ki, niye ağlayırıq. Gel içek.
Son qedehi içdiler.
—Zakuskamız da qurtarıb.
Tehmine:
—Odey, ayı görürsen? — dedi. — Konyaka en ela
zakuskadır. Sen sağ terefini dişle, sol terefini mene saxla.
İçdiler. Heresi ayın bir terefinden dişledi. Tehmine:
doymadıq, — dedi, — gel ulduzlardan plov bişirek, yeyek.
Göyü denizin üstüne tutub ulduzları süzdüler. Bişirdiler,
yediler.
Tehmine Zaurun üstüne qum sepmeye başladı:
87
—Gel seni qumda basdırım.
Zaur:
—Cavanam,— dedi, — yazığam. Anamı ağlar qoyma.
İndiden niye basdırırsan, hele muradıma çatmamışam.
Sonra yadına bir ehvalat düşdü. Tehmineye danışdı.
Bir defe er-arvad axşam terefi plyaja çimmeye gedirler.
Arvad xesteymiş, qum vannası qebul edirmiş. Kişi

<< 1 ... 67 68 [69] 70 71 ... 460 >>