institut
heyatı, meşqler, seferler, leksiyalar ve imtahanlar, maşın
sürmek ehtirası, yaddaşındakı bütün sözler, adlar, telefon
nömreleri, damarındakı bütün dadlar, çekdiyi cürbecür
siqaretler, qulağındakı sesler, bu gün, dünen, bu axşam, bu
gece, denizin sesi, ay, burdakı ulduzlar — her şey, her şey
yığılıb, bir vehdete çevrilmişdi. İstek, ehtiras, heyecan dolu,
gözleyen, telesen, axtaran bir vehdete. Ve bu vehdet başqa bir
möcüzeye, qaranlıq, gizli, dar vehdete qovuşmalı idi. Başqa bir
insanın bütün heyatını, keçmişini, indisini, geleceyini, fikrini,
qelbini, kederini, ümidini, sevincini, aldanışlarını, bezarlığını,
onun — Zaurun heç bir zaman bilmediyi ve bile bilmeyeceyi
şübhem bir alemi özünde cemleşdiren vehdete qovuşmalı idi,
qovuşurdu...
Zaur Tehminenin üzünü, saçlarını, iztirablı gülüşünü
qumların haşiyesinde görürdü.
Tehmine Zaurun sifetini qaranlıq göyün, ulduzların
haşiyesinde görürdü. Ve bu an varlığının her hüceyresiyle
inanırdı ki, bu ehtiras, bu intizar, bu ağrı, mütleq, mütleq
neticelenmeli, sonlaşmalı, yeni bir heyata, yeni bir insana
çevrilmeli, onlar İkisi Üçüncünü yaratmalıdırlar. Ve bu Üçüncü
de her ikisinin heyatı, acıları, sevinclerini bütün vağzallarda,
aerodromlarda, otaqlarda, telefonlardakı gözlemelerini,
idaredeki peşelerini, ya evdeki qayğılarını ve tek bunların yox,
89
bunlardan qabaq olanların — ecdadların da varlıqlarını,
ömürlerinin son ve en vacib menalarını, belke Zaurun anasının
saçlarının, belke Tehminenin atasının gözlerinin rengini
özünde toplamalı, yığmalı, eks etmeli, temsil etmelidir.
İnsan ne qeder mürekkeb olursa da, sonda o özünü ne ise
çox qısa ve yığcam bir düsturla ifade ede bilir. Ve bu düstur
çaxmaq daşı kimi, kibrit kimi, başqa bir düstura, başqa çaxmaq
daşına, kükürde toxunub qığılcım, yeni heyat qığılcımı, yeni
heyat yaradır, dünyaya Üçüncünü getirir.
Bu Üçüncünün de öz heyatı, öz ağrıları, hevesleri, meylleri,
anlayışları, zövqü, kederi olacaq ve o yene başqa birisine

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 460 >>