Kişi yumşaq sesle hezin melodiya
oxuyur, konferansye hansı dilde ise zarafat edir, adamlar
gülüşür, el çalırdılar.
—Bes kibrit?
Zaur ciblerini döyecleyib kibrit qutusunu tapdı. Tehmineye
verdi. Tehmine bir-bir kibritleri çıxartdı.
—Hamısı yanıqdır ki, — dedi, qutunu pencereden tulladı.
—Ayrı yoxumdur.
"Moskviç" Tehminegilin evinin qarşısında dayandı.
Tehmine qapını açdı, sumkasını götürdü ve dedi ki, sonra Zaur
nigaran qalar, ancaq qalmasın, lap arxayın olsun. Neçe defe
burda hekime getmişem, ele Moskvaya da onunçün getmişdim.
Orda özümü en yaxşı mütexessislere gösterdim. Lap qeti
dediler ki, senin heç bir vaxt uşağın olmayacaq. Beli, bele işler,
ezizim, al bu siqaretini, onsuz da kibrit yoxdur.
Zaur ağzını açmağa macal tapmamış Tehmine damağındakı
91
siqareti onun dodaqları arasına soxdu.
—Ötürme, lazım deyil, — deye telesik darvazaya teref
qaçdı, çevrilib bir de el eledi, güldü. Ne qamma çalındı, ne
motosikl uzaqlaşdı...
Darvazanın qaranlığına girib itdi.
Zaur maşını işe salıb herekete getirdi. Yatmış şeherin
adamsız, sessiz-henirtisiz küçeleriyle soyuq neon işıqlı
vitrinlerin yanından ötüb keçirdi. Radioda gece konserti
qurtardı. Radio da susmuşdu.
Bir an Zaura ele geldi ki, ağzındakı bu siqaretle bütün
dünyada lap tek qalıb.
Ters kimi kibrit de yoxdur...
ZAURUN TEHMİNEYE MEKTUBU
Tehmine! Men bu mektubu indi yazıram. Senden ayrılandan
bir saat sonra. Sene qeribe gelecek ki, biz ayrılandan bir saat
sonra, özü de gece saat 4-de mektub yazmaq ne vacib düşüb.
Belke de seninçün bu vacib deyil. Amma menimçün çox
vacibdir. Mektubu niye yazıram. Çünki mektubda deyeceyim
şeyleri ele-bele, sözle, senin üzüne demeye, hetta telefonla
demeye bele heç vaxt cesaret etmezdim. Heç bilmirem, demek
istediklerimi mektubla deye bileceyemmi. Demek istediyim
odur ki, Tehmine, men bu gün çox şeyi başa düşdüm. Gülme,
Tehmine, yeqin ki, sen meni uşaq sayırsan, hisse qapılan
sadelövh bir uşaq. Ne olar, say. Her halda menimçün bu çox
vacibdir. Heç

<< 1 ... 71 72 [73] 74 75 ... 460 >>