ne duzu?
Nemet gülümsündü. O bilirdi ki, Esed içen deyil. Bu sözleri
de yüngül zarafat namine, mezeyçün deyir.
—Deyirem, Nemet müellim, — o yene qımışdı: "Nemet
müellim", — gelsene bu köhne bazara teze nırx qoyaq. Bir
balaca qedim eneneni pozaq. Deyirem o rehmetlik kişiler
bizden incimez, hemi?.. Esline qalsa, onların özlerinin de
içmekle araları saz imiş.
15
Esed kişi uzun bir ehvalat danışdı, 22-ci ilde 17 yaşında, ilk
defe Bakıya gelmesinden, ehli-kef emisiyle içki meclisine
düşmesinden (indiki zabitler evi var ha, bax onun yerinde
restoran idi), ömründe ilk defe diline araq vurmasından, sonra
da halının xarab olmasından, biabırçılıqdan... Susdu ve elave
etdi:
—Gel adama bir azacıq konyak içek. Şirniyyatın malı
konyakdır.
Süreyya xırda, zerif qedehler getirdi.
—Sağ olaq! Deyirem gel içek Süreyya xanımın sağlığına!
Nemet:
—Sağ olunuz! Süreyya bacı, sizin sağlığınıza! — dedi ve
heyatında ilk defe içdi.
İkinci qedehden imtina etdi. "Gerek abırlı gedem" deye
düşündü.
Amma abajurun işığı o qeder mülayim, ilıq, mehriban, çay o
qeder etirli, Esedin çaldırdığı musiqi o qeder hezin idi ki, heç
durub getmeyi gelmirdi.
Esedgilden çıxanda gec idi. Küçede dönüb bir de onların
dördgöz penceresine baxdı. İki pencere qaranlıq idi — qızlar
yatmışdılar. İki pencere isti pürreng çay rengli idi. Onların
ardında musiqi sesleri yumşaq xalçalara hopub itirdi.
Nemet bu pencerelere baxdı, baxdı, birden tramvayın
xırıltısını eşitdi, bildi ki, son tramvaydır, götürüldü, sürüşüb
yıxıldı, telesik durdu, yene qaçdı ve özünü zorla çatdırıb,
axırıncı vaqonun dal qapısından içeri atıldı.
Tramvay bomboş idi. Nedense içeride işıq da söndürüldü.
Relsler üstünde taq-taq taqqıldayan tramvayın axırıncı
vaqonunda bir Nemet qaldı, bir de pencerelerde eks olunan
ulduzlar. Qabaqkı vaqonda konduktor qızla sürücü oğlan berk
mazaqlaşırdılar. Dünyayi-alem gözlerinde deyildi.
Havada baharın nefesi duyulurdu. Yaz gecesinin nefesi.
Bir fikir-hiss qefil külek kimi

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 460 >>