bir-birine çalayıb
deyer, ya da tehrif ederdi.
İki qatar qızıl dişleriyle güle-güle içeri girdi.
—Ay salameleyküm, ay her vaxtınız xeyir. Necesiniz?
Yaxşısınız. — Bu da onun zarafat formalarından biri idi. Özü
sual verib özü de cavab vererdi: "Saat neçedir? Beşin yarısı.
Hardan gelirsen? İşden". Sonra da gülerdi.
Mürşüd Nemetgilin qonşusu idi. Özü de diş hekimiydi.
Kimse haçansa demişdi ki, bu Mürşüd yaman bameze oğlandır
ve bu sözlerle onun evini yıxmışdı. Mezelilik, neçe deyerler,
ağır bir yük kimi onun boynuna düşmüşdü. Her yerde, her
meclisde, her saniye, her deqiqe mezeli olmaq yolunda yeddi
qat qabıqdan çıxardı. Mürşüd gelende sesi otağı başına alardı,
otağı güclü radiostansiya efiri dolduran kimi doldurardı.
—Nizami demişken, cüceni payızda satarlar, — dedi.— İndi
gelmişem, Nemet qağa, senden qisas alım.
Dünen Nemet şahmatda onu dörd el dalbadal udmuşdu.
—Dünen xoruzumu verdin qoltuğuma. Arvad sübh tezden
meni oyadıb ki, get bir toyuq da al evde ptisaferma düzeldek.
Dedim, arvad heç ele söhbet yoxdur, — elini daz başına çekdi,
— eşitmemisen keçel suya getmez. Bu xoruz emanetdir. Nemet
qağadan el borcu almışam. Sabah şexsen aparıb qağamın
qolturuna verecem. Nizami demişken: borclu borclunun
sağlığını ister.
Nemet:
—Nizami müellimin bir başqa kelamı da var, — dedi. —
116
Rehmetlik yaxşı deyib ki, daldan atılan daş deyse-deyse,
topuğa deyer, — o da Mürşüdün yumoruna alışmış ve onu
menimsemişdi.
Mürşüd:
—Ay allah ölenlerine rehmet elesin, — dedi. — İndi men
seni ele udacam ki, heç Nizaminin Gencede ruhu da incimesin.
Nemet:
—Meni şahmatda udmaq, tul işdir, — dedi. — Men yaxşı
mekteb keçmişem. Müharibe vaxtı, uşaq idim onda, anamdan
gizlin qonşunun oğluyla marqarine oynayardıq. Bilirdim ki,
ölsem de gerek udam. Doğrudan bir defe de uduzmadım.
Mürşüd:
—O ki qaldı menkuhatın müezzem faidelerine, burada
metleb bir az tuldur, — dedi.
Mürşüdden beş deqiqe sonra Menzer geldi. Menzer
Mürşüdün arvadı idi. Hemişe de bele

<< 1 ... 90 91 [92] 93 94 ... 460 >>