qezelini buraxmırdı ki, nece yeni Tgelmesen
yandırram bütün dünyanıU. Biz beyem podjiqatel voynı —
zadıq?
Mürşüd yene irişdi:
—Lap düz deyirsiniz, lap düz.
Mürşüd hündürboylu idi. Ancaq bir balaca rütbeli adam
gören kimi ele bil zahiren de kiçilir, cürübbezleşirdi. Nemet
düşündü ki, yaltaqlıq çox pis şeydir, ancaq uzun-hoqqar
adamın yaltaqlığı lap dehşetdir.
Zeng çalındı.
Cabbarla Tahire geldiler.
Murtuzgil en azı bir saat gecikecekdir. Bir saat onların
gecikmek reqlamenti idi.
Qapı açılanda metbexden otağa iy doldu.
Mürşüd Dadaşa baxdı, hırıldadı ve lezzetle elini-eline
sürtüb:
—Deyirem plovu nimçelere çekek, — dedi. — Daha gelen
olmaz.
Dadaş aciz-aciz gülümsündü. Hele Mürşüd yumorunun
çemini tapa bilmemişdi.
Menzer:
—Eh, ay kişi, ne plov-plov salmısan, — dedi. — Plova
çağırmayıblar ki, seni.
Nemet düşündü ki, bir az nalayiq çıxır. Dadaş ele biler ki,
esas qonaq o deyil, Murtuzgildir. Ona göre de hamı yığışıb
onları gözleyir...
Dadaş doğrudan da, deyesen, darıxırdı. Deyesen, Mürşüdün
127
inzibati deyişiklikler söhbeti onu çox da maraqlandırmamışdı.
Belke de o bele melumatları daha yüksek dairelerden alır ve
ancaq özüne tay bildiyi adamlarla müzakire edirdi. Nemet
kişinin başını qatmaq meqsediyle:
—Dadaş müellim, — dedi, — maqnitofon almışıq.
Seslerimizi yazmışıq. Qulaq asmaq meyliniz var?
—He, ne olar...
Nemet düymeni basdı.
—He bir şey deyin.
Tanış sözler, cümleler, gülüşler, çoxdan beled olduğun
yolun menzereleri kimi ötüb gedirdi…
…—Demek, men demek iste...
…—Alyagilde de bundan var...
…—Ne qovori...
…—Bir de men görsem ki...
Dadaş:
—Yaxşıdır, — dedi, — çox maraqlıdır.
Qapı döyüldü. Alya, Murtuz ve uşaqları geldiler.
Bike xala:
—Bu saat getirerem, — dedi. — Keçin oturun.
Dadaşla Murtuz tanış oldular.
Murtuz:
—Maqnitofon almısınız? — deye soruşdu:
Tahire:
—Bir qiyamet sözler yazıblar. ki, — dedi. — Nemet, qur da,
Alyagil de qulaq assın. .
Nemet: "İlahi, sen saxla", — deye düşündü.
—Bu saat, — dedi,

<< 1 ... 98 99 [100] 101 102 ... 460 >>