hazır olduqda süfreye eyleşib yemeye yenice başlamışdıq ki, Meryem üzünde xoşbext ifade ile dillendi:
-Men sene böyük bir teşekkür hediyyesi almalıyam.
-Ne üçün?
-Meni Celal ile tanış etdiyine göre.
-Bu sizin qismetiniz idi. Men olmasam da bir-birinizi tapacaqdınız. - zorakılıqla gülümsedim.
-Men çox xoşbextem, Lili. - Meryem utancaq halda üzündeki sevincle dillendikde güclükle udqundum. Yox ki men onun xoşbextliyine paxıllıq edirdim. Sadece bir anlıq özümü onun yerine qoyub Celal ile nece xoşbext ola bileceyimi düşünür, ardınca bu düşüncenin Meryeme nece böyük haqsızlıq olduğunu anlayıb beynimdekileri qovur ve Aydına razılıq vermekle bağlı qerarsızlığıma ele indi son qoymuşdum. Meryem doğrudan xoşbext idi ve Aydının elinde bir sübut olmasa da bu cür sözleri eşitmek onu ne hala qoyacaqdı bunu düşünmek bele istemirdim. Ona inanmayacaqdı belke amma içinde mene qarşı mütleq ki, şübhelet yaranacaqdı ve bu şübheler yavaş-yavaş bizim dostluğumuza, illerin münasibetine son qoyacaqdı. Odur ki, Aydına razılıq verib onu da içimde Celala qarşı heç ne olmadığına inandırdıqdan sonra her şeyi geride qoyub yeni bir başlanğıcın nöqtesini qoyacaqdım.
Meryemle söhbet ederek yemeyimize davam edirdik ki, gelen zengle ayağa qalxıb bir neçe deqiqe sonra qayıtdıqda süfreye oturmadan:
-Dur hazırlaş gedirik. - söyleyib masanı yığışdırmağa başladı.
-Hara? - qaşlarımı çatdım.
-Celal bilirdi burda olduğumu. Aydınla biryerdedir. Gelirler çıxaq gezek.
Aydının adını eşidib onsuz da olmayan ehvalım daha da qaçmışdı.
-Yox siz gedin men yatacam. Açar qapının yanındadır götürersen. - deyib men de ayağa qalxdım.
-Sensiz geden deyilem. Meni çox danışdırma dur hazırlaş.
-Meryem, heqiqeten istemirem. - bezgin şekilde dillendim.
-Ayıbdır axı. Celal yoldadır gelir.
-Niye ayıb olsun? Sen get gezin. - deyib metbexe keçdim.
Biraz keçmiş Meryem metbexe gelerek elindeki telefonu qulağıma qoyduqda qorxudan dik atılmışdım.
-Delisen sen?! - qışqıraraq Meryeme baxdıqda telefonda Celalın sesini

<< 1 [2] 3 4 5 >>