qaçmışdısa indi bu söhbetden sonra qaçaraq eve getmek isteyirdim.
İki saata yaxın söhbetleşdikden sonra qayıtmaq üçün ayağa qalxdığımız zaman bu defe men tez davranıb:
-Aydın beye daha eziyyet vermeyek Meryem onsuz bize gedir. - söyleyerek Meryeme yaxınlaşdım.
-Lili, sabah derse gedeceyem evden kitab götürmeliyem. Meni bugün bağışla. Bayaq yadıma düşüb hele. - dedikde anladım ki, bugün doğrudan da menim günüm deyil. Mecbur Aydınla birge maşına addımladıqda bu defe o da tez davranıb maşının ön qapısını açıb eyleşmeyimi gözleyirdi. Nese söyleyib dalaşmaq istemediyim üçün könülsüz halda eyleşib birce yolun tez bitmeyini arzu edirdim. Eve qeder bir kelme danışmadan gelib "Sağolun" söyleyerek maşından endim.
-Liliya, dayan. - arxamda Aydının sesini eşidib yerimde dayandım.
O, gelib qarşımda dayandıqda hava qaranlıq olsa da evlerden düşen işıqdan üzünü az da olsa göre bilirdim.
-Ne fikirleşdin?
Deyesen danışmağın vaxtı idi. Söhbeti daha da uzatmaq niyyetinde deyildim.
-Bunu niye etdiyini, ne meqsedin olduğunu bilmirem, düzü, heç maraqlı da deyil amma Meryem üçün qebul edirem. Sadece bir şertim var.
-Buyur.
-Menim Celal beye qarşı heç bir hissim olmadığını anladığın gün bu mesele bağlanacaq. Çünki sene daha çox dözmek niyyetinde deyilem.
-Kiminse qarşıma şertlerle çıxmağını xoşlamıram ancaq sen dediyin kimi olsun. - Aydının üzündeki sevinc açıq-aydın görünür, hemçinin sesinden bilinirdi.
Geriye dönerek binaya girmek isteyirdim ki, o, qolumdan tutub meni saxladı.
-Evde tek qorxmayacaqsan?
-Ne tez qayğıma qalmağa başladın? - kinaye ile gülümsedim.
-Liliya, söz soruşdum.
-Qorxulacaq bir şey varsa, o da sensen. - qolumu elinden çekib içeri keçdim.
Heqiqeten men bezen bu insanı anlaya bilmirdim. Hansı sözü gerçekdir, hansı sözü yalandır, ayırmağı bacarmırdım. Deyesen, heç vaxt da bacarmayacaqdım
...
İki gün sonra yeniden işe getdikde otağıma keçdiyim zaman masamın üzerinde bir deste qızılgül gördüyüm zaman üstüne baxsam da heç bir yazı yox idi. Bezen

<< 1 2 3 [4] 5 >>