görünce dilimi uddum sanki. Burada idi! Evvelce tutulduğumu sansam da yatmış olduğunu anlayınca tutduğum nefesimi buraxdım. Bextim getirmişdi. Ses çıxarmamağa diqqet ederek yavaşca ona doğru ireliledim.

Qaşlarını çatmışdı. Sert simasına heç bu qeder diqqet yetirmemişdim. Qara gözleri qapalı olsa da, öz ürkütücü veziyyetinden bir şey itirmemişdi. Qara saçları dağılmış veziyyetdeydi. Oyaq iken keçilmez qala divarları olan bu adam, yatarken ele aciz görünürdü ki...Dodaqlarını qabağa vermiş, sol terefi üste uzanmışdı. Qeyri-ixtiyari gülümsedim. Bu deqiqe yeni çıxmış saqqalına toxunmamaq üçün içimde böyük savaş verirdim. Qollarını bedenine dolamışdı. Üşüyürdü deyesen. Kenardakı penceyini elime alıb oyanmaması üçün asta hereketle üzerine örtmeye çalışdım. Bir an terpenince üreyim ağzıma gelse de, penceyini qucaqlayıb yeniden hereketsiz qaldı. Ah, Ayaz...Mene qarşı bele sert olmağının sebebi nedi axı? Heqiqeten sene aşiqmiyem? Off! Başımı iki yana salladım. Onu saatlarla bu veziyyetde izleye bilerdim. Ancaq oyandığı zaman meni burda görse heç yaxşı şeyler olmayacaqdı.

Bu sebebden, asta hereketle otağın küncündeki şkafa yaxınlaşdım. Layiheni götürüb getmeli idim. Şkafın qapısını açıb içine baxmağa başladım.

"Otağıma qırmızı köstebek girib" - eyham dolu qalın sesi eşidince qanım bedenimde dondu. Bu gün heyat men terefe gülmeyecekdi, deyesen!

<< 1 ... 6 7 [8]