"Otağıma qırmızı köstebek girib" - eyham dolu qalın sesi eşidince qanım bedenimde dondu. Bu gün heyat men terefe gülmeyecekdi, deyesen!
Sanki ayaq barmaqlarımdan yuxarı doğru istilik qalxırdı. Off! Mene lazım idi bu?! Şkafın açıq qapılarını bağladım. Burnuma dolan sert qoxusu, menden elede uzaqda olmadığını xeber verirdi.
"Arxana dön". İndide bedenimi soyuq titreme ele aldı. Bundan qaçış yox idi. Çaresizlikle çevrildim, lakin anındaca bir addım gerileyib şkafa söykendim. Qara gözlerini bu qeder yaxından göreceyimi gözlemirdim. Bir addım daha atdı mene doğru. Artıq dib-dibe idik. Temiz nefesi üzümü yalayırdı. Dodaqları yana doğru qıvrıldı.
"Nefes al, Qırmızı". Fısıltı dolu sözlerine qarşı qarın boşluğumda hereketlenme başladı. Başımı aşağı endirdim. Heqiqeten nefes almalı idim.
"Men şey...layiheni axtarırdım" - derin nefes çekdim içime - "siz de y-atmışdız deye oyatmaq istemedim" - sonda cümlemi başa vurmuşdum. Qurumuş dodaqlarımı yaladım.
"Başını qaldır"
"Aya-"
"Başını qaldır dedim". Sonda teslim olub başımı qaldırmalı oldum. Baxışları o qeder derin idi ki...Boğulacaqdım.
Ellerini uzadıb her iki yanımdan şkafa dayadı. Artıq qolları arasındaydım. Eyildi...eyildi...Nefesini qulağımda hiss edirdim. Yox! yox! Üreyim bu veziyyete döze bilmeyecekdi!
"Birde" - nefesimi tutdum - "tekrarlanmasın, Qırmızı". Fısıltılı dediyi her kelmesinde nefesinin qulağıma deydiyi hisse od tutub yanırdı. Gözlerimi qapayıb köyneyimin kenarını qavradım. Sanki bedenim eriyecek ve orqanlarım açıq qalacaq kimi hiss edirdim. Söykendiyim şkafa minnet duydum.
Birden geri çekildi. Özümü boşluğa düşmüş kimi hiss etdim. Gözlerimi açan kimi eyham dolu baxışlarla qarşılaşdım. İndi o dodaqlardakı gülüşün sebebi ne idi?
"Qorxma, heyecan öldürmez, sadece, yaşadığını hiss etdirer" - geri çevrildi. Zehrimara qalasan! Yene özümü gülünc veziyyete salmağı bacarmışdım! Onun yanında bedenimin idaresini ele ala bilmirdim. Üzerimde buraxdığın hisse lenet olsun, Ayaz!
"Orda çox
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç