addımda dibimde dayandı. Yox, yox! Bu dünenki adam deyildi! Ele qorxunc baxırdı ki...

"Bura senin üçün eşq yaşamaq yeri deyil! Eger burada qalmaq isteyirsense işinde mesuliyyetli olacaqsan!" - sanki ayaqlarım yere yapışdı. Ne eşqinden danışırdı? Başımı qaldırıb bir addım men de ona doğru atdım. Burun-buruna idik.

"Men buraya, sadece, iş üçün gelirem ve indiye kimi heç olmadığım qeder işimde mesuliyyetliyem" - yerinden çıxacaqmış kimi atan üreyimin eksine gözlerimi bir an olsun gözlerindan ayırmadım.

İstehzayla qaşları havalanınca bu seher beynimde istemsizce qurduğum xeyallar parçalanıb ayaqlarım altına sepelendi. Qeddar Ayaz qayıtmışdı...

"Demek, mesuliyyetlisen". Ne demeye çalışırdı? Geriye çevrilib masaya teref ireliledi. İndi ne edirdi bu adam? Geriye qayıdıb üstüme atdığı kağız parçalarıyla diksinerek bir addım geriledim.

"Heç de mesuliyyetli olduğun sayılmaz. Gedib yeniden işle!". Bir, duyğusuz gözlerine, bir yerdeki kağız parçalarına baxdım. Axı, bu...? İlahi, mehv etmişdi layihemi...Yox, yox! Tuta bilmediyim bir damla yaş çenemden süzülüb havadakı elime damladı...


Saniyeler önce şam işığında dönen pervane idim, indi ise aşiqi olduğu ovçu terefinden yaralanan ceyran. Lakin, bir qeribelik var idi...Menim üçün şam da, zalım ovçu da eyni insan idi...

<< 1 ... 15 16 [17]