xeyirxah bir insan..." - sanki heyranlığını ifade edirdi. Sevgisini bu qeder açıq ifade etmeyi içime tesvir edemeceyim qezeb saçırdı.

"Olduqca soyuq ve en az o qeder ürkütücü bir adam" - dedim hirsle. Sadece gülümsedi.

"Ve, bunlarla birlikde elçatmaz bir Ayaz" - gözlerinde heyranlığı görmüşdüm.

"Yoxsa sen..." - içimdeki qezebi yox sayaraq eyhamla dillendim. Neyi nezerde tutduğumu anlamış olacaq ki, anındaca göz bebekleri irileşdi.

"Yox, yox ele bir şey yoxdu. O, sadece, menim heyatımdakı deyerli insanlardan biridi" - köks ötürdü - "Belkede, yeganesidi".

"Nece deyerli?"

"Olduqca deyerli" - qeherlenmişdi sanki.

"Anlamadım"

"Suay, men kend yerinde böyümüşem. Senden kiçik olardım. Kasıb aile idik" - titrek nefes aldı - "Tanımadığım biri ile evlendirmek istediler" - udqundu. Bu o qeder dehşetverici bir şeydi ki! Gözleri dolmuşdu. Masa üzerindeki örtükle oynamağa başladı.

"Men evlenmek istemirdim, Suay, oxumaq isteyirdim. Sığınacaq heç kimim yox idi". Nece yeni, o da mı menim kimi atılmışdı?

"Bes, ailen?"

"Ele esl qaçmaq istediyim ailem idi. Atam pula göre meni evlendirmeye mecbur edirdi. Anam da kend qadını, fağır biri idi. Arxamda dura bilmirdi" - dodaqlarına keder gülümsemesi qondu - "Mence durmaq bele istemirdi. Kim pula yox deyerdi ki?" - gözünden axmaqda olan yaşı eli ile yox etdi. Kim deyerdi ki, her hereketinden zerafetlik yağan bir xanımın kir pas içinde edaletsizlikle böyüdüyünü. Heqiqeten, heyat her kesi bir şey ile sınayırdı.

"Ordan qaçıb Bakıya geldim. Çaresiz qaldım, Suay. Orda merhemet yox idi" - sudan bir qurtum içdi. Teselli edecek bir söz demeye ceht göstermirdim. Çünki yaşamışdım, bilirdim, bu veziyyetde insanın teselliye yox sadece dinlenilmeye ehtiyacı olur.

"Çox qeribe tesadüf neticesinde Ayazla qarşılaşdım. O ürkütücü dediyin adam menim heyatımı xilas etdi" - heyranlıqla gülümsedi - "Oxutdu, iş verdi". Bütün bunları menim tanıdığım buz torbası etmişdi? Bes, onda niye mene qarşı bu qeder qeddar idi?! Men ona

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 17 >>