ne etmişdim?!

"Bax" - özünü gösterdi - "Men onun sayesinde men oldum. Bütün bunlara Ayazın kömekliyi ile sahib olmuşam. Yadında, eger çox çalışmaq varsa, şans bir rol oynamaz demişdin, men ise tam eksini. Çünki, bu barede öz heyatımdan tecrübe qazanmışdım" - gözlerimin içine baxdı.

"Ayaz menim şansım idi. Eger qarşıma çıxmasaydı menim çox çalışmağımın bir neticesi olmazdı". İndi anlayırdım. Bütün bunlar o qeder imkansız gelir ki...İnana bilmirem! Men ise neler düşünmüşdüm. Axmaq idim! Axmaq!

"Ne deyeceyimi bilmirem"

"Aramızda düşündüyün kimi bir şey yoxdu. O, menim şans meleyimdi" - burnunu çekib gülümsedi - "He, he! Bu söz Ayaza yaraşmasa bele o menim şans meleyimdi". Bu defe men de gülümsedim. Aradakı gergin hava dağılarken, içimde tesvir ede bilmeyeceyim rahatlıq yaranmışdı. Laleye qarşı bütün sual işarelerinin yox olmasının verdiyi rahatlıqla masanın üzerindeki elini tutdum.

"Senin üçün sevindim" - gülümsedi. Eslinde, ne yalan deyim, heyat mene qarşı o qeder qeddardı ki, başqalarının kederli heyat hekayeleri meni qeherlendirmirdi.

İki eli ile gözlerini silib burnunu çekdi.

"Yaxşı, indi de görüm ne olmuşdu sene? Bayaqdan qaşqabaqlı halınla iştah zad qoymadın adamda" - dedi zarafatyana. Derinden nefes alıb geriye söykendim.

"Melek" - deyen kimi celd ağzındakı çeyirdeyi çıxardı.

"Ne çerenledi yene o boşboğaz?!". Demek, onu sevmeyen yalnız men deyilem.

"Ayazdan uzaq durmağımı dedi. Düzü, teleb etdi" - eseble geriye söykendi.

"Bütün cesareti Arif beyden alır. Yoxsa, Ayaz onu şirketin qapısından buraxmaz". Ne?! Arif bey ne elaqe?!

"Onu Ayazın qucağında görmüşdüm" - gülümsemesinden bunun heç de yeni bir şey olmadığını anladım.

"Yene Ayazın qucağına atıb özünü, yeqin ki. Onsuzda şirketde işe başlayandan yaxasından düşmek bilmir" - masanın üzerinden mene doğru eyildi - "Inan mene Ayazın onu görecek gözü yoxdu". Bu defe gülümseme sırası mende idi. Ayaz sevmediyi birini özünden uzaq tuta bilmir? Buna sehere qeder

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 17 >>