gülerdim.

"Şirketin sahibi katibeye söz keçire bilmir?" - sesime istehza qatdım.

"Dedim axı, Arif beyden cesaret alır. Ayazın onu qovmağına Arif bey icaze vermir". Bu da ne demek idi?

"Axı, niye?"

"He, senin xeberin yoxdu"

"Neden?!"

"Melek, Arif beyin qardaşı qızıdı. Qardaşı ölüm ayağında olarken qızını ona emanet edib. Melek de varlı ailenin yegane qızı olduğu üçün erköyünlükde bir nömredi. Arif bey de mecbur göz yumur". Qulaqlarıma inana bilmirem! Bayaqkı cüretkar hereketinin sebebi demekmbu idi!

"Bes, onda niye katibe işleyir?"

"Arif bey her şeyde güzeşte geder, ancaq iş meselesinde yox. Bunu özün de gördün. Eger pul qazanmaq isteyirse işlemeli ve aşağı seviyyeden başlamalı olduğunu dedi" - gülümsedi - "Ve, gördüyün kimi hele de hemin seviyyede qalıb" - göz vurub rahatlıqla geriye söykendi.

"Katibe olaraq bu qeder ireli gedirse, vezifesi qalxanda ne olacaq çox maraqlıdı". Orasını tesevvür bele etmek istemirem!

"Narahat olma, Ayaz onun ipini yığmağı biler. Hem bilirsen? " - dirseklerini masaya qoyub azca mene doğru eyildi - "Ayaz da şirketin restoranında qarson işlemişdi". Ne?! O eqo küpesinin qarson işlemesi qeyri-mümkündü!

"Ciddisen?!" - gülümseyerek başını yuxarı aşağı salladı.

"Bu...bu o qeder". Söz tapa bilmirdim!

"O qeder tesevvür edilmesi çetindi ki" - tamamladığı cümlemden onun da öyrenende menim qeder teeccüblendiyini anladım. Ayaz ve qarsonluq?! Üzümdeki gic gülümsemeni sile bilmirdim. Bu dağla dere kimi bir şeydi.

"Ancaq, aramızda qalsın. Kiminse bu haqda bir söz demeyinden xoşu gelmir". Aman! Aman! Bir söz demezken meni bu qeder incidirse, desem neler olacağını tesevvür bele etmek istemirem.

"Aramızda" - elimle ağzımı qıfılladım.

Telefonum çaldığı üçün çantamı elime aldım. Böyük qazıntıdan sonra nehayet ki, tapıb qulağıma götürdüm. Tanımadığım nömre zeng edirdi.

"Alo?" - tereddütle cavabladım.

"Qırmızı, hardasan?". Son anda telefonu elimden düşmekden xilas etmişdim. Ayaz?!

"Men...yemekdeyem".

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 17 >>