dayadığım pencereden ayırıb hara geldiyimizi anlamaq üçün gözlerimi etrafda gezdirdim. Ucu-bucağı görünmeyen deniz ve qayalıqlardan başqa heçne yox idi.
"Gel" - dedi Senan ve maşından endi. Men de arxasınca enib onun yanında irelilemeye başladım.
"Bura menim gizli yerimdi" - deyib köks ötürdü. Küleyin inadla dağıtdığı saçımı qulağımın arxasına verdim.
"Artıq deyil" - demeyimle gülümsedi.
"Heç bir şey sonsuza qeder gizli qalmaz" - derin nefes çekdi içine. Böyük qaya parçasının üstünde eyleşdik.
"Özümü yalnız hiss eden de hemişe bura gelirem. Belke, sene gülmeli gelecek, ancaq burada denizle, qayalarla danışıram, hetta qum denecikleriyle bele danışıram" - hele de gülümseyirdi. Nedense, bu veziyyet mene gülmeli yox, ağlamalı gelirdi. Heqiqeten, insan cansızlarla danışacaq qeder yalnız qalarmı? Niye teeccüblenirdim ki? Heç qalmamışmıydım?
"Niye seni bu qeder yaxşı anlayıram?" - gözlerimi mavi denizden ayırıb ona çevirdim.
"Belke de, heyat bizi eyni sehnede oynatdığı üçün". Bundan daha yaxşı cavab ola bilmezdi...
"Denize deyecek bir sözün var?" - çaşqınlıqla üzüne baxdım. Denizle danışmaq?!
"Şübhen olmasın, o seni her zaman dinleyer" - dedi cesaretlendirmek üçün. Bunu heç düşünmemişdim.
"Men...ne deye bilerem ki?"
"Bu deqiqe içinden geleni de, heç düşünmeden". Eh, içimden o qeder şey gelir ki...
"Qorxuram..." - qollarımı bedenime sardım. Ağlıma ilk gelen bu idi...
"Çox qorxuram..." - sahile vuran lepe cılız sesimi basdırmaq ister kimi her defesinde daha da gur ses çıxarmağa cehd gösterirdi.
"Bir gün, heqiqeten, denizle danışacaq qeder çaresiz olmaqdan qorxuram!" - bu defe sesimi yükseltdim.
"Bir gün yıxılıbda ayağa qalxa bilmemekden qorxuram..." - yerdeki kiçik daşı denize tulladım - "Hisslerime qalib gele bilmemekden qorxuram...!" - içimdeki yanğını söndürmek istircesine qışqırdım. Üzümü incelediyini hiss edirdim.
"O mavi gözlerin yene lepeli denize döndü" - sesi o qeder sakit idi ki. Gülümsedim...Lepeli deniz...Heç suyu durulmadı ki...
"Suay, sene

<< 1 [2] 3 4 ... 10 >>

_Subhan [OFF] (01.10.2016 / 18:54)