sözlerinizi açmağa vaxtım yoxdu. Bildiyiniz kimi, sizin mehv etdiyinizi yeniden düzeltmeliyem" - qolumu elinden xilas edib iti addımlarla lifte doğru irelilemeye başladım. Son sözlerim layiheye aid idi yoxsa qelbime? Bax, onu anlamamışdım...
Liftin gelmesi ile celd içeri daxil oldum. Üreyim kilometrelerle qaçmışam kimi döyünürdü. Gözlerimi qapayıb liftin ağır havasını ciyerlerime çekdim. Bele nece davam edecekdim? Hara qeder?!

Senanın otağına yaxınlaşdım. Ona yeni xeberi vermek üçün gelmişdim. Buna çox sevinecekdi. Qapı açıq olduğundan tereddütle bir addım atdım otağın içine doğru.
"Onu buraxmayacam" - telefonla danışırdı. Arxası mene dönük olduğundan geldiyimi hiss etmemişdi.
"Bu vecime deyil. Neticesi ne olursa olsun" - sanki qarşıdakı insanı danlayırdı. Dediklerinden bir şey anlamamışdım. Hem, bu etdiyim düzgün deyildi. İstemeden bele olsa icazesiz kimise dinlemeye haqqım yoxdu.
"Hmm! Hm!" - meni hiss etmesi üçün boğazımdan çıxardığım sesle anındaca çevrildi.
Eli ayağı bir birine dolaşarken - "Sonra danışarıq" - deyib telefonu qapadı.
"Suay, xoş gelmisen" - gülümsemeye çalışdı - "Çoxdandı buradasan?". Yeqin her şeyi eşidib eşitmediyimi öyrenmek isteyirdi. Bu qeder telaşlanacaq ne vardı ki?
"Yox, indi geldim. Qapı açıq olduğundan elece girdim" - dedim günah işleyen adamlar kimi. Gülümsedi.
"Yaxşı etdin. Gel, eyleş"
"Çox qalmayacam. Sene yeni xeberim var" - anındaca masa arxasından çıxıb qarşıma keçdi.
"Suay, işden ayrıldığını deme!" - sesi sert idi. Her an meni boğa bilecek kimi baxırdı.
"Yox, yox! Ele bir şey yoxdu" - kresloda rahatlıqla eyleşdim. Qaşları havalanmış, çaşqınlıqla meni izleyirdi.
"Eger köhne işçinizi..." - masının üzerindeki qelemi barmaqlarım arasında döndürmeye başladım - "öz himayenize yeniden qebul etseniz, tebii ki" - sonda vereceyi reaksiyanı görmek üçün gözlerimi ona çevirdim. Dodaqları aralanmış veziyyetde boş baxışlarla üzüme baxırdı. Ne dediyimi anlamış olacaq ki, qarşımdakı stulda eyleşib mene doğru eyildi.
"Sen...Sen

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 >>

_Subhan [OFF] (01.10.2016 / 18:54)