zerbeye daha döze bilmeyecekdim, ancaq bir ümid gözleyirdim...
Birden lift sarsıldı ve sonda dayandı. Ne...Ne olmuşdu?! Niye hereket etmirdik?! Telaşla demir qapıya vurmağa başladım.
"Hey!" - bir ümid kiminse eşitmeyi üçün seslendim. Off! Burdan çıxmalıydım! Daha da berk vurmağa başladım.
"Açın qapını!" - nefesim daralırdı. Yalvarıram hereket et!
"Suay, sakit ol" - Ayaz qollarımdan tutdu - "Sen esirsen"
"Niye hereket etmir, Ayaz?!" - bir kömeyi deyer deye gözlenti ile üzüne baxdım. Elimi boğazıma qoydum. Sanki biri meni boğurdu. Nenemin yanında olmalıydım...
"Getmeliyem men! Açılsın..." - sonda bedenim boşalınca dizlerim üstüne düşdüm.
"Yalvarıram açılsın...". Ne olduğunu anlamadan Ayaz qarşımda diz çöküb meni özüne çekdi.
"Suay, mene bax" - üzüme yapışmış saçı geriye atıb iri eliyle üzümü qavradı.
"Getmeliyem..." - gözlerimi bir nöqteye zillemişdim. Artıq nefes ala bilmirdim.
"Mene bax! Üzüme bax, Suay" - başımı qaldırıb üzüyle eynileşdirdi. Bulanıqlaşmış görünüşden qara gözlerindeki heyecanı görmüşdüm.
"Söz verirem, indi çıxacıq buradan" - alnını alnıma dayadı. O da menim kimi kesik-kesik nefes alırdı.
"Yalvarıram...sakitleş indi"
Bir baxışıyla qelbimi titreden adam. İndi, bir nefes qeder yaxınımda idi. Bir düşmen qeder canımı acıdan adam. İndi, bir sözüyle bütün yaralarımı sarmağa qadir idi..
men hec kesin eziyyetini yere vurmuram..bunuda yazarlarin adini hekayenin yanina qeyd etmeynen gosterirem..
ewi paylaw kef ele ..burdakilarin hec birine istisi soyugu yoxdur..
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç