oturacağa qoyan zaman ağacın dibinde keçmişiyle fikire dalan Oqtaya teessüflendirici baxaraq: "Ey (Bu vaxt müstentiq ona teref çevrilerek: "Nedi?"- deye sual verir), ey, ona baxdım, yeni oğluna, nebzi atır, oğlun ölmeyib senin, sağdır yeni"- sevincli şekilde söyleyir. Oqtayın göy gözleri kellesine çıxır: "Ne"? Sanki bir anlıq özünü boşluqda hiss edir. O bütün yaralarına reğmen deli kimi qaçaraq maşında derhal oğlunun nebzini yoxlayır, bu vaxt o üreyini tutur. Oğlunu berk qucaqlayaraq ağlayan Oqtay ifade edilmeyecek derecede çox sevinir, sanki 2-ci defe dünyaya gelirmiş kimi. Bu sanki möcüzenin gerçekleşmesi, sanki ölünün dirilmesidir, sanki gözlerin gördüyü yalan, sanki inanılmaz bir sehirdir. Elbet sanki deyil, tanrının qoyduğu ömürdür bu. İstediyi vaxt alar, istediyi vaxt verer tebii. Demeli, oğlu ölmeyib, sadece huşunu itiribmiş. Bütün bu sevinc az önce elde edilen qelebeden 10 qat daha artıq oldu onlarçün! Lakin Oqtay yene de oğlunun buna dözüb-dözemeyeceyinden çox narahatdır. Ancaq her ne olursa olsun, bir var yox olduğunu bilmek, bir de var var olacağına inanmaq prinsipi müstentiqe toxdaq verirdi. Hemçinin, Teymurla yanaşı heyyetin diger üzvleri de bu xebere şad oldular. Teymur: "Sene demişdim bir gün biz qazanacayıq. Bax o gün bu gündür. Bu günden etibaren artıq her şey yavaş-yavaş deyişecek, daşlar yerine oturacaq, bunu göreceksen, Oqtay"- söyleyir. Bu anda nitqine davam edir: "Celd çağırın gelsin bu helikopter. Harda qaldı axı bu? İçinde hekimler de hazır veziyyetde olsunlar ki, yaralımız çoxdur. Hem de digerleri arxamızca düşe bilerler. Belke de artıq düşübler de"- Teymur. Bir müddetden sonra Oqtay ona yavaşca yaxınlaşaraq: "Teymur, sene bu sualı mütleq vermeliyem. Sen menim yerimi nece tapdın? Imarete nece gelib çıxdın"?- sual verir. Teymur dürüstcesine cavab verir: "Men senin köyneyinin yaxalığını (vorotnikini) düzeldende onun boyun hissesinde kiçik cib olduğunu bilib izleme qurğusunu da ele bu vaxt onun içine yerleşdirdim. Hansı ki hemin cibin

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 36 >>