xilasedici qrupu...
Ne az, ne çox tam sekkiz yaşında idik. Yayın cırhacır istisinde evde qala bilmediyimize göre nenem bizi denize getirmişdi. Bu istide yalnız deniz suyu bize deva ola bilerdi.
Nerminle men deniz kenarında yaş qum üzerinde qalalar düzeldir, nenem ise denizden on metr kenarda hesir üzerinde uzanmış, bir an bele bizi gözünden qoymurdu. Ah, onun qoruma sevgisi...
"Sen bu terefden başla" - dedim Nermini yönlendirmek üçün. Qurduğu qalalar yene dayanıqlı olmadığı üçün dağılır, beraberinde menimkileri de özüyle aparırdı.
"Niye menim qurduqlarım seninki kimi güclü olmur?! Mene de düzelt!" - deye Nermin mızmızlanıb qollarını qoynunda birleşdirdi. Bu hereketi ele hemin vaxtdan ona yadigar qalmışdı. Ne zaman dara düşse, günahı başqasında görüb mesuliyyeti öz üzerinden atardı.
"Sene palçıqdan düzelt deyirem, sen gedib qum getirirsen. Ona göre aşır". Sözlerime qarşı alt dodağını qabağa uzadıb çiyinlerini çekdi. Eyni şeyi neçe defe demeyime baxmayaraq yene de öz bildiyini edirdi.
Birden, başımda hiss etdiyim soyuq ağırlıqla elimdeki vedreni kenara qoydum. Yanağımdan ağır-ağır süzülen şeyin ne olduğunu anlamaq üçün elimi üzerine qoyub geriye çekdim. Ve...Gördüyüm şeyle sahili inleden çığırtı vurmağım bir oldu.
"İndi bizim kimi oldu" - dedi kiçik oğlan dostuna ve mırıq dişlerini gösterecek terzde gülümsedi. İlahi, sırf saçlarım qırmızıdı deye başıma bir vedre palçıq boşaltmışdı.
______________________________
Keçmişin xoşagelen xatireleri beynime dolarken ister-istemez gülümsedim. Nece de qayğısız günler idi...En böyük acımızı gözlerimizden iki damla tökerken yox ede bilirdik...
Sonda, ağlıma gelen düşünceyle yeniden ciddi veziyyet aldım. Bu gülünc veziyyeti başqasına danışdı deye Nermine gününü göstermeli idim!
Kiçik addımlarla ona doğru ireliledikce qehveyi gözlerindeki mesum baxışlar qorxuyla irileşmeye başlayırdı. Ah, onu ürkütmeyi nece de sevirdim...
"Sen öldün" - sakitce Nerminin göreceyi terzde dodaqlarımı oynatdım. Evvelce qaşları havalandı

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 20 >>