işlediyim restoranda müşteriye bozbaş aparanda üreyim bulanırdı. Fahişelerle yatmayacağım haqqında dostuma dedim. O, inanmadı. Düz de eledi.

Çünki ele bu söhbetden iki gün sonra otağın qapısını kesdirib menim qurtarmağımı gözlemeli oldu.

Özüm özüme inanmayandan sonra başqaları mene nece inansın? Bozbaşa tetbiq etdiyim embarqo haqqında heç kime heç ne dememişdim.

Camaatın başı ANS-in “Meyxana şou”suna qarışmışdı. Heç kimi iyrendirmek istemirdim.

Giydirme müğennilere bozbaş deyilmesi ümumiyyetle meni bozbaşdan iyrendirdi.

Bilmirem, mene ele gelirdi, ya da doğrudan da bele idi, amma bu söhbetden sonra tam qerara gelmişdim ki, bozbaş müğenniler ucuz fahişelere oxşayır.

Amma indi fahişe qadınlarla demek olar ki, olmurdum. “Araz” şadlıq evinde ofisiant işleyirdim. Bura ümidsizlikden gelmişdim.

İş tapmaq ümidim tükenmişdi. Müsteqil metbuat getdikce daha ağır veziyyete düşürdü. 14 il idi ki, qezetler eyni qiymete satılırdı.

Axırda mecbur olub qiymeti qaldırdılar. Satışlar bir xeyli de aşağı düşdü. Qezetler öz yazarlarına qonarar vere bilmirdi.

Jurnalist tikintide daş atan fehleden defelerle az pul alırdı. Düzdür, fehlelerin atdıqları daşların altında qaldıqları da olurdu.

Ele 2007-ci ilin avqust ayında Murtuza Muxtarov küçesinde tikintisi başa çatmamış uçan binanın altından Fövqelade Hallar nazirliyinin emekdaşları 25 meyid çıxartdılar.

Jurnalistler daş altında qalmasalar da tez-tez onları tutub içeri basırdılar. Daş da olmasa armatur altında qalan oğullar var idi.

Axırda buranı tapdım ve qaldım. “Araz”ı deyirem. Burda çoxlu içmek olardı. Ele her yerde içmek olar.

Amma burda pulsuz içki var idi. Her toydan sonra artıq qalan yemeklerden ve araqlardan süfre düzeldib içirdik. Men içenden sonra etrafımda kimin olduğunu unuduram.

Dehşetli derecede çox amma kifayet qeder ağıllı danışıram. Süfredeki sağlıqlara ve söhbetlere qulaq asmır, ele hey içirdim. Amma ağzım açılanda meni dayandırmaq çox çetin iş idi. İnsafen, uşaqlar

<< 1 [2] 3 4 ... 30 >>