-Niye?

-Sen oxumadığına göre.

-Ele eleme de. Oxuyanlar da olur axı.

-Var idi. Özü de lap çox. Amma pul veren yox idi. Adam olurdu ki, seni görürdü, deyirdi kişi adamsan, ela yazırsan, amma elini cibine salıb bir yüzlük çıxartmırdı. İmkanları olmasa ummaram axı. İmkanları var idi, amma menim manyaklığımdan hezz alırdı.

-Sen manyaksan ki?

-Heç neyin düzelmeyeceyini bile-bile yazmaq bes nedir? Bezen ele radikal yazı yazırdım ki, eve getmek istemirdim. Ele redaksiyada yatıb qalırdım.

-Doğrudan? Bes sonra nece oldu?

-Heç ne. Bizi binamızdan çıxartdılar.

-Yene de yazdın?

-He yazdım.

-Bes onda gece harda qalırdın?

-Qezeti küçede çıxartmırdıq ki? Eh, men de adam tapmışam e danışmağa.

-Mene deyirsen?

-Yox, eşşi. Öz-özüme danışıram.

-Danış da, sonra ne oldu?

-Heç ne olmadı. Bir gün çıxıb getdim ve bir de qayıtmadım.

-Demediler qayıt?

-Dediler. Nazim demişken, “geriye dönmeği sevmem”.

-Faytonçu Nazim? Mahnısı var ele?

-Yox, yox, ele mahnısı yoxdur. Seninle ancaq yataqda özü de ispanca danışmaq olar.

-Axı men ispanca bilmirem.

-Ele men de bilmirem.

-Meni dolayırsan?

-Allah elemesin.

-Allah elemese de bende eleyer.

-Men bendeden çox universumun bir hissesi ve dünya vetendaşıyam. Kant kimi.

-Sen ne deyirsen e. Heç ne başa düşmürem axı.

-İnsan xoşbext olana qeder xoşbext olmur.

Bu sözleri deyib gülümsedim. Menası olmayan axmaq sözleri çox sevirem. Adamı pis veziyyetden qurtarır. Sözü deyirsen, qarşındakı da gözünü döyür. Söhbetin axarı pozulur. O da gülümsedi.

Hüseyne de qız geldi. Arıq, sarışın qız idi. En azı valideynlerinden biri rus olmalı idi. Üzümü Ramileye tutub dedim:

-Çıxaq?

-Bir kokteyl içek, çıxaq.

-Kokteyl neçeyedir?

-6 manata.

-Pulunu vererem.

“Yox”, bunu Hüseynin qızı dedi, “susamışam”. Sonra da günahkarcasına gülümsedi. Axmaqlığım tutdu yene:

-Heç kim günahkar deyil, ne ana, ne uşaq, ne de sement.

Bu sözü bitirmemiş gördüm Hüseynin qızı

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 30 >>