YAĞIŞDAN SONRA(REAL)
YAZAR:ANNA KARENİNA
Bölüm 6.
Her zaman yorğunluğumu almaq üçün oturduğum otağın küncündeki kiçik, qehveyi divana bu defe çiyinlerimdeki yükle, ağlımdakı suallarla oturdum. Meryeme göre her şeye deyerdi amma daha bilmirdim ne qeder gücüm çatacaq bütün bu olanlara. Aydın doğrudan ağıllı insan idi ve men onu asanlıqla aldada bilmeyecekdim. Meni en çox düşündüren de ele bu idi. Nece davranmalıyam, ne etmeliyem ki, artıq Celala qarşı bir hissim olmadığını anlasın? Günlerdir bu sualı düşünsem de bir cavab tapa bilmirdim.
Düşüncelerden artıq beynim dumanlanırdı ki, gelen zengle ayağa qalxıb cavablandırdıqda Celal otağın gözlediyini söyleyib desteyi asdı. Evvel hevesle, sevincek halda getdiyim otağa indi sanki silah gücüne gedirdim. Qapını taqqıldadıb ardınca içeri keçdikde yene de gözlenilen kimi Aydın da burda idi. Onunla üzbeüz eyleşib Celalın suallarına cavab verir, evvelkitek ne gülümseyir, ne de Celalın üzüne baxırdım. Bunu ise daha çox özüm üçün edirdim. Men Celalı unutmalı, onun üstünden qalın bir xett çekmeli idim. Eks halda heç cüre bu iki qat beladan, ezabdan xilas ola bilmezdim. Celal ile iş söhbetimiz bitdikden sonra ayağa qalxmaq isteyirdim ki, o, meni saxlayıb:
-Liliya, nese bir narahatlıq yoxdur ki? Bugün kefsizsen sanki. - deye soruşdu.
-Yox. - güclükle gülümsedim. - çox sağolun amma heç ne yoxdur. - söyleyib otaqdan çıxdım.
Nece üz göstermişdimse axır Celal da dile gelmişdi. Amma ne ede bilerdim? Başqa bir çarem yox idi.
İş saatının sonuna yaxın yene pencerenin kenarında dayanıb etrafı seyr edirdim. Bu şeherin vurğunu olmasam da semanı bütünlükle eline alan qara buludlar, arabir yağan narın yağış, ardınca bütün gözelliyi ile insanı mest eden göyqurşağı bezen meni sakitleşdirmeyi bacarırdı. Başımı pencereye söykeyib bu sakitlikde yeniden her şeyi xatırlayaraq gözlerim doldu. Celal, Aydın, Meryem - her biri defelerle beynimde fırlanır, xüsusile Celal ve Meryemi, onların münasibetini incitmeden bu meseleni hell edecek bir çıxış

[1] 2 3 ... 7 >>