yolu axtarırdım yeniden. Hazırda ise menim üçün en gözel çıxış yolu heç neyi, heç kesi düşünmeden evvelki şeherime, evvelki evime qayıtmaq idi. O ev menim xoşbextliyim, o şeher menim uşaqlığım idi. Men hem uşaqlığımı, hem xoşbextliyimi geride qoyub gelmişdim. Bu şeher ise indi daha yaxşı anlayırdım ki, mene heç vaxt xoşbextlik, sakitlik getirmeyecek. İndiyedek burda sabit heyatım olsa bele bu işe girdiyim günden sabitliyim de sakitliyim de alt-üst olmuşdu. Evvel tek derdim Celal idise, indi üstüne Meryem ile Aydın da elave olunmuşdu. Özüm de hiss etmesen bir neçe damla yaş artıq gözümden süzülüb yanağıma doğru axdı. Aşağı doğru baxdıqda artıq işçilerin çıxdığını görüb gözüm aniden qol saatıma sataşdıqda neçe deqiqedir burda olduğumu unutmuşdum. Göz yaşımı ehmalca silib geriye döndükde qapıda dayanan Aydını görüb az qala ağlımı itirecekdim. O buraya nece girmişdi ve men nece olmuşdu ki, eşitmemişdim?
-Sen deli olmusan? Gelirsen bir xeber et. Bir qorxutmağın qalmışdı onsuz. - son cümlemi astaca söyleyib eyilib masamdan çantamı götürdüm. Qapıdan çıxmaq isteyirdim ki, o, çox güman menim ağladığımı görüb meni saxladı:
-Yoxsa Celala göre ağlayırsan?
-Aydın seninle dalaşacaq halda deyilem. Çekil. - çalışırdım mümkün qeder mülayim danışım ki, ses-küy qalxmadan çıxıb gede bilim.
-Sual verdim sene.
-Yox! Ne Celala, ne de başqa birine göre ağlamıram! İndi ise el çek! - deye qışqırıb getmek istesem de o yeniden meni saxladı.
-Gözle men aparım seni.
Bu insan heqiqeten deli idi.
-Sen deyesen bizim münasibetimizi ciddi hesab edirsen. - deye kinaye ile gülümseyib qapıdan çıxdım.
Axşama anamgil qayıdacaqdı deye onları bu cür "gözel" abu-havada qarşılamamaq üçün biraz gezişib özüme gelerek eve yollandım. Geceye yaxın nehayet anamgil geldikde çalışırdım mümkün qeder gülerüzle qarşılayım onları. İlk önce atam meni qucaqlayıb öpdüyü zaman bir neçe deqiqe o veziyyetde qalmış, atamı buraxmaq istemirdim. Onun qayğısına, nevazişine yeniden kövrelmişdim.
-Teymur, bu qız deli

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>