sonra onda görmüşdüm.
Bir-birimizden ayrılınca atamla göz-göze geldik. Qapının pervazına söykenmiş qaşları çatılı veziyyetde bir mene, bir yanımdakı çamadana baxırdı.
"Xoş gelmisen, qızım". Cavab olaraq sadece başımı salladım. Sesi sevgi dolu olsa da mene yaxınlaşmaq üçün heç bir hemle etmedi. Bele olmasını ilk günden men istemişdim. Yersiz sevgiye ehtiyacım yox idi. Ne ede bilerdim axı?! İçimdeki gözü yaşlı kiçik qız uşağı hele de onu bağışlaya bilmir.
Araya çöken bu sessizlik eslinde o qeder şey ifade edir ki...Sanki feryadlarımız danışırdı...Kim ata istemez ki. Kim arxasında söykenecek dağ, ağlayacaq güclü qollar istemez ki...Bu adamı ona göre bağışlaya bilmirem. Meni bütün bunlardan mehrum etdiyi üçün!
Sonda, araya çöken sükutu Emily xanımın ince sesi pozdu.
"İçeri gel" - dedi yeniden gülümseyerek. Bu qadına gülmek nece de yaraşır...
"Xeyr, men sadece getmemişden qabaq sizi görüb, sağollaşmaq istedim". Teessüfle gözlerime baxdı.
"Qızım, getmek istediyinden eminsen?" - yene atamın xırıltılı sesi eşidildi. Bu sualı artıq neçenci defedir ki, verirdi.
"Her şey hazırdı. Axşam teyyare qalxacaq"
"Suay, men seni çox sevdi. Biraz daha qal" - Emily xanımın qırıq lehçesine bir anlıq gülümsedim. Eh, bu qadın nece de böyük üreye sahibdi. Meni doğma anam istemezken o yoldaşının atdığı qızını sevir. Heyat...
"Her şey üçün çox sağolun. Mene öz qızınız kimi qayğı gösterdiniz. Haqqınızı heç zaman ödeye bilmerem, ancaq getmeliyem. Menim heyatım oradadı". Biraz daha qalsam ağlayacaqdım. Getmeli idim...Yarım qoyduqlarım tamamlanmaq üçün meni gözleyirdi....
"Suay, yene gelecek he?" - deye Sarah soruşdu üzüme gözlenti ile baxaraq. Eyilib qırmızı yanağını sıxdım.
"Belke sen geldin". Yalandan bu qeder nifret ederken ona bunu ede bilmezdim.
Bura, kimseni sevmeyecek ve bağlanmayacam deye özüme söz vererek gelmişdim. Ancaq bu sözümü Sarah mene pozdurmuşdu. Onu nece sevmemek olar axı? Yeddi yaşlı kiçik ifrite...!
* * *
Toronto'nun Dikson-Roud küçesi boyunca aeroport

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 10 >>