yolunda irelileyirdik. Ne qeder istemesem de atamın meni yola salmağı ile razılaşmalı olmuşdum.
Pencereden ertafı izleyir buralarla sağollaşırdım. Belke bir daha gelecekdim buralara...Belke de yox. Ancaq bu şeherde yaşadıqlarımı heç bir zaman unutmayacaqdım. Yeniden doğuşuma şahid olmuşdu bu torpaqlar. Yeni bir Suay portreti yaratmış ve geriye yollayırdı yeniden dağılmaq üçün. Belke de daha da renglendirmek üçün. Bilmirem...
"Qızım" - atamın hesret dolu seslenişi meni daldığım düşüncelerden ayırdı.
"Bilirem, deyeceksen ki, getmeliyem, ancaq" - gözlerini yoldan ayırıb mene çevirdi - "Ancaq men senin qalmağını isteyirem". Ah, meni istemek üçün çox gec qalmışdı. Bezginlikle gözlerimi süzüb yeniden ertafı seyre daldım.
"Getme, Suayım". Sesi ele çaresizlik dolu çıxdı ki...Çaşqınlıqla ona teref çevrildim.
Gözleri yolda olduğu üçün ilk defe onu diqqetle izlemek şansı elde etmişdim.
Qırmızı qısa saçlar...Qehveyi gözler...
İstemsizce gülümsedim. Saç rengim onunkuna benzeyirdi. Yeqin ki, gözlerimin rengini de o qadından götürmüşdüm. Ne bilmek olar...Onu heç xatırlamırdım ki...
Gözlerini yoldan ayırıb mene çevirince celd qarşıma döndüm.
"Bu söhbet bir daha açılmasın demişdim" - dedim özüme bele tanış olmayan sert sesle. Ona qarşı yumuşaya bilmirdim. Ümumiyyetle yumuşamaq istemirdim! Bu adam bağışlanmağa layiq deyildi!
"Seni yeniden ora qayıtmağa vadar eden nedi?". Elini çiynime qoyunca çaşqınlıqla ona baxdım. Bedenim ürperirdi.
"Meni sorğulamaq haqqını atıb getdiyin gün itirdin!". Ne haqla menden nese soruşurdu?! Çiynime baxdım. Ne zaman elini çekecekdi?!
"Men seni atma-"
"Besdi!" - hirsle ona teref çevrildim - "Ne deyeceksen he?! Men seni atmadım, sadece, getmeye mecbur qaldım?!" - duruxsundu. Bunu gözlemediyi hiss olunurdu.
"Men artıq atıb getdiyin uşaq deyilem, Selim bey! Bu yalanlarla yalnızca özünü aldada bilersen, meni yox!". Boğulurdum...Pencerenin şüşesini aşağı çekmeyimle buz kimi hava içimdeki alovu çekmek istercesine bedenimle temasa girdi.
Hansı

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 10 >>