sebeb insanın doğma övladını buraxıb gedecek qeder böyük ola biler ki?! Hamısı yalanlardan ibaret vicdan rahatlatmaq üsuludu. Hemin yumru yene oturmuşdu düz ulğumumun üzerine. Xoş geldin!
"Menim gözümde o qadından ferqin yoxdu". Anındaca qan qoymuş qehveyi gözlerini mene çevirdi. Allahım, ağlayırdı! Çaşqınlıq qarışıq vicdan dolu baxışlar...Sol terefime xencer batırdılar sanki. Çoxmu ireli getmişdim?
Nese demek üçün ağzını açdı, ancaq titreyen dodaqlarını gizlemek üçün celd bir-birine basdırıb yeniden yola çevirdi baxışlarını.
Bu hereketi, deyesen, ondan götürmüşdüm. Bu düşünceme qeyri-ixtiyari gülümsedim. Men ondan bir verdiş götürecek qeder görmemişdim ki onu...
Artıq maşına ürpertici sükut hakim idi. Ağzını açıb tek bir kelme bele etmemişdi. O baxışları heç zaman unutmayacaqdım. Canım o qeder yanır ki...Yox! yox! Derinden nefes aldım. Geden ayaq yumuşamaq en son isteyeceyim şeydi!
Maşın dayanınca içeriye dolan motor sesi de yox olmuşdu. Sağollaşmaq zamanı idi...
Başımı sola çevirdim. Dayanmış olmamıza baxmayaraq üzünde peşmançılığın resmi ile düz yola baxırdı. Bu adamı bu veziyyete men getirmişdim. İlahi, yeni men bu qeder qeddar olmuşdum?!
Tereddütle qapını açdım. Eneceyim zaman son defe ona teref çevrildim.
"Getmeliyem, ailenle size xoşbextlikler" - deyib çamadanı elime aldım ve arxamca qapını bağladım.
Temiz havanı ciyerlerime çekib gözlerimi qapadım. Soyuq hava hüceyrelerime işleyen zaman bir neçe saniye elece dayandım.
Sonda...Gözlerimi açmağımla qarşıdakı neheng hava limanı ile qarşılaşdım. Odur, meni gözleyir...Yeniden heyata qaytardığı insanı uçurub darmadağın olduğu şeherin tam ortasına qoymaq üçün gözleyirdi.
Başımı sola dönderdim. Atam hele de getmemişdi. Neyi gözleyirdi bu adam?
Biraz daha qalsam duyğularımla hereket edeceyim üçün üreyimde yaşanmışların ağırlığı, yaşanacaqların qorxusu ile hava limanına doğru addımlamağa başladım.
Qulağımda ise, sadece, atamın son sözleri cingildeyirdi.
"Seni sevirem, qızım"
* * *

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 10 >>