dözülmezdi ki...Ciyerlerim yanırdı.
"Heyatda çetinlik çekdiyimiz her an bizim imtahanımızdı deyerdin. Menim imtahanım ne uzun çekdi, nenem!"
Soyuqda qızarmış ellerimle gözyaşlarımı sildim dayandırmaq istercesine. Bütün yaşanılanların ağırlığı ulğumum üzerinde oturmuşdu sanki. Zorluqla udqundum...
"Deyişdim...Çox deyişdim...". Soyuqdan donmağa üz tutmuş burnumu çekdim.
"Sene o q-eder ehtiyacım var ki. O yumşaq ellerinle başıma sığal çekmeyine...Q-ızım demeyine". Yeniden hıçqırınca titreyen alt dodağımı dişlerim arasına aldım. Dayana bilmirdim! Lenete gelesen! Bu o qeder ağırdı ki...!
"Ancaq sen narahat olma...Bir daha senin qızını heç kim incide bilmeyecek". Yanağımda buzlamış duzlu göz yaşını sildim...
"Heç kim!"
Onun yumşaq, den düşmüş saçlarına sığal çekmek ister kimi elimi adının yazıldığı soyuq mermer üzerinde gezdirdim.
Temiz idi...Üzümü minnetle Emire teref çevirdim. Bu onun işiydi. Onun her hefte bura gelib dua oxutdurduğunu bilirdim. Xedice demişdi. Özünü nenemin ölümünde günahkar hiss edirdi.
"Çox sağol". Gülümsedi. Ağıllı adam idi. Neyi nezerde tutduğumu anlamışdı. Buna özünü mecbur hiss etmemesini demeyime baxmayaraq meni dinlemirdi.
Elini çiynime qoydu.
"Gedek artıq, donacaqsan". Başımı yuxarı-aşağı salladım.
"Yene gelecem, nenem. Darıxma sen". Son defe dodaqlarımı soyuq mermere basdırıb ayağa qalxdım.
Emirin çiynime sardığı qoluna minnet duyaraq kele-kötür yolda irelilemeye başladıq.
Yaşadıqca öyrendim men, yaşadıqca öyreneceklerimin çox olacağını...Heç zaman buna dayana bilmerem dememeyi öyrendim. Çünki, ondan daha beterlerine dayandığımı gördüm men. Bezen ağaca tutunmuş yegane budaq oldum, bezen küleyin amansızca leceklerini sovurub apardığı çiçek. Lakin bir şeyi öyrendim men. Ya heyatın qarşına çıxardığı bütün çetinliklere arsızca gülüb keçeceksen, ya da seni iliyine qeder sızıldatmağına ölene qeder dözeceksen...

<< 1 ... 8 9 [10]