Tanrı bir anlıq çınqıldan da balaca olduğumu unudub can vererek meni mükafatlandırsa ve ömrümü bir azca da uzatsa, ağlıma gelen her şeyi dile getirmeye bilerdim, amma heç olmasa, dilime getirdiklerimi detallarıyla keçirer ve düşünerdim:

Eşyaların maddi tereflerine deyil, menalarına deyer vererdim.

Az yatar, çox yuxu görer, gözümü yumduğum her deqiqede, 60 saniye boyunca işığı itirdiyimi düşünerdim.

Başqaları dayandığı zaman men getmeye davam ederdim.

Başqaları yatarken oyaq qalmağa cehd göstererdim.

Başqaları danışarken dinleyer, şokoladlı dondurmanın dadından zövq alardım.

Eger Tanrı mene bir az da ömür verseydi, sade geyiner, üzümü güneşe çevirer, yalnız bedenimi deyil, ruhumu da bütün çılpaqlığı ile açardım.

Tanrım, eger bir üreyim olsaydı, nifretimi buzun üzerine hekk eder ve güneşin doğub onu eritmesini gözleyerdim.

Semadakı aya ulduzlar boyunca Van Qoq resmleri çeker, Benedetti şeirleri seslendirer ve serenadalar oxuyardım.

Gözyaşlarımla gülleri sulayar, bedenime batan tikanlarının ağrısını hiss ederek dodaq qırmızısı tac yarpaqlarından öpmek isteyerdim.

...Tanrım, bir qurtumluq heyatım olsaydı...

O gün olmazdı ki, qarşılaşdığım bütün insanlara onları sevdiyimi söylemeyim. Bütün qadın ve kişileri en sevdiyim insanlar olduqlarına inandırardım. Ve EŞQ içinde yaşayardım...

Kişilere, yaşa dolduqları vaxt eşqden uzaqlaşmaqlarının ne qeder sehv hereket olduğunu izah ederdim. Çünki insan eşqden uzaqlaşdıqca yaşlanır.

Uşaqlara qanad vererdim. Amma uçmağı özlerinin öyrenmeyine imkan yaradardım.

Yaşlılara ise ölümün yaşlanma ile deyil, unudulma ile geldiyini öyrederdim.

EY İNSANLAR!

Sizlerden ne qeder de çox şey öyrenmişem. Bütün insanların - xoşbextliyin heqiqeti görmekden keçdiyini bilmeden - dağların zirvesinde yaşamaq istediyini öyrendim.

Yeni doğulan balaca bir körpenin atasının barmağını sıxarken eslinde onu özüne sonsuza qeder qandalla mehkum etdiyini öyrendim.

Sizlerden çox şey öyrendim.

[1] 2 >>