YAĞIŞDAN SONRA (REAL)
YAZAR:ANNA KARENİNA
Bölüm 7.
Aydın bir neçe saniyelik maraqlı ve teeccüblü baxışlarından sonra gülümseyerek:
-Xoş gelmisiniz. - deyib kenara çekilerek bizi içeri devet etdi.
Buraya gelmek heç üreyimce deyildi deye indi de narahat ve ağır addımlarla Meryemin arxasınca gedib divanda eyleşdim. Özümden ixtiyarsız evi inceleyir, bele böyük bir evde nece tek yaşadığına mat qalırdım.
-Bu gün necesen? - meni düşüncelerden Celalın Aydına ünvanladığı sual ayırdı.
-Dedim axı yaxşıyam. Men yaxşısı size çay getirim. - deyib ayağa qalxdığı zaman Meryem ehmalca qoluma toxunub, ancaq ikimizin eşideceyi tonda:
-Dur get kömek ele. Ayıbdır. - söyledikde heç ne demeden ayağa qalxıb Aydının arxasınca metbexe getdim. Qapıdan boylandıqda çay hazırladığını görüb dillendim:
-Dayan men hazırlayım.
-Buyur. - etiraz etmeden meni devet etmeyine düzü ilk saniye çaşıb qalsam da ardınca içeri keçib çayı hazırlamağa başladım. O ise yanımda dayanıb gözünü menden çekmirdi.
-Demeli menden nigaran qalıb bura qeder gelmisen.
-Meryemle Celal olmasa senin xeste olduğunu bele bilmirdim.
-Amma geldin.
-Mecbur. - elimdeki fincanları siniye qoydum.
Geriye dönüb çayları süzmek istedikde Aydın düz qarşımda dayanmış, hansı terefe çekilsem de keçmeyime imkan vermirdi.
-Belke çekilesen? - axır bezgin halda soruşdum.
Aydın ise sadece gülümseyib kenara çekildi. Men çayları süzüb içeri apardıqda o da arxamca gelib divanda menim yanımda eyleşdi. Onu görmekden onsuz da çox memnun deyildim ki, indi de qaratikan kolu kimi yanımda bitmeyine üreyim sıxılırdı. Meryemle Celal da bizimle üzbeüz eyleşmiş, Celalın Meryemin elinden tutduğunu gördükde özümden ixtiyarsız gözüm onlara sataşıb qalmışdı. Her kes söhbet etse de men dinmez dayanmış, susqunluğa hebs olmuşdum. Heç kime belli etmeden söhbetlere tam qulaq asmasam da hemişeki tebessümü üzüme qondurmuşdum. Yanımda oturan Aydının ise öskürmeyini, asqırmağını eşitdikde indi doğrudan onun xeste olduğuna inanmışdım.
Meryemle Celal

[1] 2 3 ... 7 >>