qolumdan tutub yeniden qışqırdıqda esebden artıq mene ele kövreklik gelmişdi ki, özümü saxlaya bilmeyib göz yaşımı axıtdım.
-Besdir daha. - özümden asılı olmadan hönkürdüm. -Men bezdim bu meseleden. Bezdim!
Açılan qapıdan Celal telaşla içeri keçib üzünü bize tutaraq:
-Deli olmusunuz? Bu ne ses-küydür? Hamı size qulaq asır. - deye dillendikde Aydın nisbeten sakit tonda:
-Sonra danışarıq. - söyledi.
-Aydın gel çıx çöle. Qoy, qız sakitleşsin.
-Celal, sen qarışma! - deye qışqırdıqda Celal da eseble qapını çırpıb çöle çıxdı.
Menim ise göz yaşım dayanmır, dayanmadan ağlayır, diger terefden Aydınla Celalın kiçik mübahisesinde özümü günahkar bilirdim.
-Liliya... - Aydın üzümü ovcunun arasına alıb dillendi. - Yaxşısan? Üzr isteyirem. Özümü cilovlaya bilmedim.
Eseble ellerini üzümden çekdim.
-Çox vecinedir?! Meni bu hala sen qoymusan! İndi de etrafındakı hamını uzaqlaşdırırsan özünden! Sen özünü idare etmeyi tamamile itirmisen, Aydın! - gözlerimden yaş axa-axa dillenib otaqdan çıxdım.
Doğrudan daha bezmişdim. Her an, her deqiqe bu meselenin ortaya atılmasına sebrim çatmırdı. Otağıma keçib qapını da bağlayaraq hönkür-hönkür ağlamağa başladım. Özüm özümü ne hallara salmışdım?! Her şeyin sebebkarı ele özüm idim. İndi de belanın ten ortasında idim. Ne geriye gede bilirdim, ne ireli addımlaya bilirdim. Aydının meni hebs etdiyi qefesde getdikce nefes almağım da çetinleşirdi. Bu meselenin sonu ise hele de müemmalı idi.
Axşama qeder güclükle özüme gelib hazırlaşaraq şirketden çıxdım. Yenice küçeye çıxmışdım ki, Aydın maşını ile qarşımda dayandıqda ona fikir vermeden yolu keçmek istesem de buna nail ola bilmemişdim.
-Liliya, hamı bize baxır. Keç otur.
Etrafa baxdıqda bugünkü ses-küyden sonra doğrudan da her kesin gözü bizde idi. Daha bir kelme de etmeden keçib maşında eyleşdikde Aydın güzgüden mene baxır, demek olar gözünü çekmirdi. Bir xeyli yol getdikden sonra gelib sessiz, sakit bir yere çatmışdıq. O, maşından endikde men de onunla beraber düşüb onunla beraber

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>