maşına söykendim. Bir müddet sessiz qaldıqdan sonra Aydının sesi qulağımda cingildedi:
-Sen düz deyirsen. - onun bu sözüne qeyri-ixtiyari üzümü ona teref dönderdim. - Men özüme idareni itirmişem.
Hele de hirsim keçmemişdi deye onun bu peşmanlığı mene tesir etmemişdi.
-Daha bunların ne menası? - üzüne baxmadan soruşdum.
-Liliya... - Aydın mene teref dönerek keçib qarşımda dayandı. - Men seni incitmeyi inan istemirem. - ellerimden tutduqda sesinde peşmanlıq notları duyulurdu.
-Aydın inan sen meni isteyerek incidirsen. Men ise artıq buna döze bilmirem. Sen meni ne ile ittiham edirsen xeberin var?! Mene güvenmirsen, inanmırsan bilirem. Bes Celala?! Artıq ona da inamın itib? - özümden asılı olmadan ondan aralanıb yeniden qışqırdım.
-Biz seninle razılaşdıq ve bu oyuna başladıq. Amma sen her şeyi gerçek qebul edib her gün yeni bir ittihamla üstüme gelirsen!
-Çünki bu oyun ya da hansısa razılaşma deyil. - söyleyerek yeniden mene yaxınlaşdıqda qaşlarımı çatıb üzüne baxırdım.
-Liliya... - Aydın mene daha da yaxınlaşıb soyuq ellerini üzümde gezdirirdi. - Men daha bezdim bu oyundan. Her şey gerçek olduğu halda bele oyun oynamaq, bir-birimizi incitmek istemirem. - o, asta tonda, xırıltı ile dediyi sözlerin ardınca havanın soyuğundan buz kesmiş dodaqlarını evvelce burnuma yaxınlaşdırıb kiçik bir öpüş qondurmuş, ardınca gözlemediyim halda aniden dodaqlarıma yumulduqda özümü tamamile itirmişdim.

<< 1 ... 5 6 [7]