Yağışdan sonra (Real)
Yazar:Anna Karenina
Bölüm 8.
Aydının öpüşüne qarşılıq bir neçe saniye davam eden durğunluğun ardınca güclükle ondan aralanıb qezeble yox teessüf hissi ile baxırdım ona. Dünen birge keçirdiyimiz vaxtdan sonra ona qarşı az da yumşalmışdım. Ancaq bu gün etdikleri bizim münasibetimizi yeniden ilk güne qaytarmışdı.
-Men senin doğrudan yaxşı insan olduğunu düşünmeye başlamışdım. Amma görünür sehv etmişem. - Aydından azca aralı mesafede dediyim sözleri o, deyesen gözlemirdi ki, üzündeki peşmanlıqla baxırdı mene. Aydın menim hemişekitek qışqır bağır salmağımı, ona bütün üreyimden keçenleri demeyimi gözleyirdi.
-Men heqiqeten seni incitmek istemirdim. - o, qolumdan tutub mene yeniden yaxınlaşdı. - Bir anlıq özümü itirdim.
-Eve getmek isteyirem. - başımı aşağı salıb dillendim.
Menimle bu halda danışmağın daha menasız olduğunu anladıqda o, qapını açıb eyleşmeyimi gözleyirdi. Men ise üzüne bele baxmadan maşına eyleşib yol boyu bir kelme bele danışmadım. Eve çatdıqda ise Aydın nese demeye cehd etse de celd maşından düşüb binaya daxil olduqda emin idim ki, arxamca baxır amma bu deqiqe heç bir qüvve onu menim arxamca qaçdıra bilmez.
Qapını açıb anama geldiyimi söyleyerek yeyin addımlarla otağıma getdim. Hazırda heç kimle danışacaq halda deyildim. Bu defe Aydına yox, qezebim, hiddetim özüme idi; men onu özüme bu qeder yaxın buraxmışdım. Her şeyin günahkarı yene de özüm idim. Evvelden sehv addımlar ataraq gelirdim ve buna heç cüre yox deye bilmir, dayandıra bilmirdim. Amma artıq men de yavaş-yavaş her şeyi yoluna qoyacaq, lazım olanı edecekdim. Heqiqeten men daha yorulmuşdum. Geceler başımı yastığa qoyduqda gelecekle bağlı kiçik qayğılarımı düşünerek yuxuya getmek isteyirdim, sabah başıma ne iş gelecek qorxusu ile yox.
Seheri yene güclükle ve hevessiz açıb hazırlaşaraq işe yollandım. Otağımın qapısını az qala qorxaraq açırdım ki, birce seher-seher Aydını görüb yeniden dalaşmayaq. Otağa göz gezdirib tam sakitlik olduğunu gördükde rahatlıqla içeri

[1] 2 3 ... 6 >>