keçdim. Masama yenice eyleşmişdim ki, qapının vurulmadan açılmağını eşitdikde kimin geldiyini texmin edib başımı qaldırmadan qarşımdakı vereqlere göz gezdirirdim. Onun getdikce yaxınlaşan addım sesleri menim geceden beri az da olsa sakitleşen sinirlerimi yeniden oyatmağa bes etmişdi. Söze başlamağına fürset vermeden başımı qaldırıb üzüne baxmadan dillendim:
-Ne lazımdır?
-Danışmalıyıq.
-Biz dünen kifayet qeder danışdıq. Ve zennimce daha danışacaq mövzumuz yoxdur. - esebden ellerim esse de çalışırdım ki, zahiri sakitliyimi qoruyum.
-Liliya - Aydın nisbeten ses tonunu qaldırdıqda bu defe üzüne baxıb:
-Eşidirem. - deye dillendim.
-Bele danışaraq heç neyi hell ede bilmersen.
-Men onsuz neyise hell etmek istemirem. Çünki hell edilecek bir şey yoxdur.
Menim bu cür vecsiz danışığıma Aydın daha da döze bilmeyib yaxına gelerek masamın kenarında dayandı.
-İşime mane olursan. Zehmet olmasa, çıx otaqdan.
Aydın sakitce dayanmış, üzüne baxmasam da hiss edirdim ki, baxışları üzerimdedir. Bu gerginliye daha da dözmek niyyetinde deyildim. Ayağa qalxaraq onunla üzbeüz dayanmışdım.
-Bir sözü neçe defe demek lazımdır size? - özüm de ferqinde olmadan "sen"den "siz"e keçmişdim.
-Adamı deli elemeyi bir deqiqenin içinde bacarırsan.
-Men yoxsa sen? - kinaye ile gülümsedim. -Artıq söhbetler etmek lazım deyil, Aydın. Men her şeye dünen son qoydum. Sen ise get istediyin adama istediyini danış. - o, neye eyham vurduğumu çox gözel anlamışdı ki, eseble qolumdan tutdu.
-Hele de o barede düşünürsen, he? Gedib her şeyi deyeceyimi fikirleşirsen.
-Niye de yox? - qolumu çekib üzüne baxmadan dillendim.
Aydın daha heç ne demeden arxasını dönüb otaqdan çıxdı. Derinden bir ah çekib stula eyleşdim. Her seher, her axşam Aydınla dalaşmaqdan, onunla mübahise etmekden bezmişdim. Evvelki sakit, derdsiz-sersiz heyatımı geri isteyirdim. Men bu şirkete ilk geldiyim, gece-gündüz işlediyim, günü sadece bir neçe saat yuxu ile qaldığım günlerde bele bu qeder yorğun hiss etmirdim özümü. İndi sadece

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>