gözleri ile verdiyi sualı cavablayarken başını salladı.
"Xoş gelmisiniz" - dedi bu defe Emire elini uzadaraq. Emir evvelce adama sonra ona uzatdığı havadakı eline baxdı.
"Xoş gördük". Sonda adamın elinden tutmuşdu.
"Buyurun, eyleşin" - eli ile rahat divanı işare etdi. Biz eyleşince o da heminki yerde öz yerini aldı. Medeni birine benzeyirdi. Elece de ağıllı.
"Atam vacib iş üçün tezden Fransaya getmeli oldu. Size teessüfümü çatdırmağımı istedi. Sizinle olan danışıqlardan xeberim var. Rahat ola bilersiniz". Sözlerine qarşı biraz daha rahatladım. En azından sıfırdan her şeyi izah etmeye ehtiyac yox idi.
"Düzü, bele bir şey gözlemediyimiz üçün tereddüt yaşadım. Eger her şeyden agahsınızsa sevindim". Barmaqları arasında döndürdüyü qelemi masaya qoydu.
"Beli, o cehetden narahat olmayın. Ele bir teklifle geldiniz ki, bize, sizi redd etmek şansı vermediniz". Yerinde dikelib ellerini masa üzerinde birleşdirdi. Dodaqlarında semimiyyetsiz gülüş var idi.
"Maraqlısı da odur ki, şirketimiz haqda bütün melumatları elde etmisiniz". Qaşının birini eyhamla qavaya qaldırdı.
"Bu, daha çox Zahidovlara yardım deyilde başqa meqsed güddüyünü düşündürdü bize". Ağıllı adam olduğunu demişdim. Gözlerimi Emire çevirince göz-göze geldik. O da bu sualın cavabını bilmek üçün can atırdı, eminem.
"Azer bey, her kes öz maraqlarını güdür. Mence, sizde de bele olmasaydı burada olmazdım". Bir an üzüme elece baxdı, sonra geriye söykendi. Ah, deyesen bu cavabı gözlemirdi.
"Elbette, sizin dediyiniz kimi her kes öz maraqlarını güdür". Gülümsese de üzündeki memnuniyyetsiz ifade diqqetimden yayınmamışdı. Masanın üzerinden mene doğru eyildi.
"Ancaq ki, mene heqiqeten maralıdı" - gözlerini qıydı - "Sizin Ağazadelerle probleminiz nedi?". Bu adam artıq özüne aid olmayan işlere baş qoşmağa başlayırdı.
"Bu menim şexsi meselemdi. Mene, sadece, sizin vasiteçiliyiniz lazımdı" - onun kimi men de gözlerimi qıydım - "Size de menim layihem". Cavabıma qarşı kiçik qehqehe atdı. Ancaq içden-içe nece yandığını

<< 1 2 [3] 4 5 ... 13 >>