yeniden başlanğıc yazmağa gelmişdim. Belke de qalan kiçik xatireleri yox etmek üçün...Bilmirem...
"Suay, qaçma yıxılarsan!". Nenemin qulağıma dolan ince sesiyle bedenimden anlıq titreme keçdi. Anındaca qollarımı bedenime sardım. Qabırğalarım bedenime batırmış kimi hiss edirdim. İlahi, men buna nece dözürdüm axı?
Asta hereketle qonaq otağına daxil olub nezerlerimi havasız otaqda gezdirmeye başladım. Bütün her şey buraxdığım kimi idi. Bir millim bele terpenmemişdi. Terpedecek kim olmuşdu ki...
Otaq nefes alınmayacaq derecede olduğundan evvelce tozdan rengi bulanıqlaşmış perdeni kenara çekdim, sonra pencereni açdım.
Gözüme masa üzerindeki telefon deydi. O gece...Ayazın meni mehv edib çıxıb getdiyi gece...Ruhumu, bedenimi, qelbimin yere sepilmiş parçalarını toplayıb çıxmışdım o evden. Bir daha sevmemeye söz vererek çıxmışdım. Özümü gücle eve çatdırmışdım sanki burada her şey yaxşı olacaqmış kimi. Yene hemin gece vurmuşdu heyat mene bir sonrakı zerbesini. Tam da hemin gece, hemin telefonla öyrenmişdim nenemsiz heyata davam edeceyimi. Onun nefesine, qoxusuna, sesine hesret qalacağımı...Tam da orda öyrenmişdim heyatın menimle yeni bir oyuna başladığını...Derin nefes çekdim içime. Artıq bele davam etmeyi öyrenmeli idim...Sanki evde biri yatmış kimi asta addımlarla qonaq otağından çıxıb dehlizde irelilemeye başladım.
Öz otağımın qarşısında ayaq saxladım. Her şeyime şahid olmuş bu otaq indi yaşanmışların ağırlığı ile o qeder ezab verirdi ki mene...Yene beynime tek-tek dolmağa başladı unutmağa çalışdığım tük ürpeden xatireler. Saçımı kesdiyim an canlandı gözlerimin önünde...
--------------------------------------------
Bütün gece elime keçen her şeyi dağıdıb tökmüş, sonra yorğun düşerek yuxuya getmişdim. Seher oyandığımda ise yerle yeksan olmuş otağımı görünce anlamışdım men heyatımın bundan sonra tam da bu otağın dağıntısı kimi olacağını. Yalnız olacağımı...Kimsesiz olacağımı...Yazıq olacağımı...
O an aynada eksimi görünce ağlımdan yalnız bir şey keçmişdi...Onun

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 13 >>