mene Qırmızı deye xitab etmeyine sebeb olan saçlarımı yox etmek! Elime qayçını almış aynanın qarşısına keçmişdim tereddüt etmeden.
"Bundan sonra güvenmek yoxdu" - deyib qayçını saçıma keçirmeyimle anındaca öz azadlıqlarına qovuşmuşdu qırmızı tellerim.
"Bundan sonra inanmaq yoxdu". Yeniden qayçını saçıma keçirmişdim sanki onların bir günahı varmış kimi...Sanki bütün bu yaşananlarda menim günahım varmış kimi...!
"Bundan sonra sevmek yoxdu". Son sözümü de qetiyyetle aynadakı eksime baxaraq vurğulayıb saçımdan geriye qalanı kesmişdim. Artıq yox idi...Mene Qırmızı dediyine sebeb olan qırmızılar yox idi...
-----------------------------------------------
Başımı iki yana salladım meni bitirmeye çalışan xatireleri yox etmek istercesine. Buna döze bilmez dediyim qelbim o qeder şeye dözmüşdü ki...Bu seher yataqdan qalxmaz dediyim bedenim ortalıqda o qeder sebebsizce dolanmışdı ki...
Tereddütle içeri doğru addımladım sanki bir başqasının otağıymış kimi...Mene yad gelen yatağın kenarına eyleşdim asta hereketle. Nenemin son defe bu yataqda oturması canlandı gözlerim önünde...Sanki hiss etmişdi bir daha bura qayıda bilmeyeceyini. İcaze vermemişdim ona. Ağzını açmağa imkan vermemişdim. Lenete gelesen! Niye qoymadım ki, onu danışsın?! Son defe içini boşaltsın.
* * *
Yorğun düşmüş halda bedenimi gücle divana çatdırdım. Ayaq barmaqlarımdan tutmuş saç diblerime qeder sızıltını hiss edirdim. Bütün evi başdan ayağa yuyub temizlemişdim. Yoxsa toz iyinden nefes çekilmezdi bu evde. Hem de belece her tinde beynime dolan keçmişi qovurdum beynime sızmağa çalışdıqca.
Zorla da olsa özümü divandan ayırıb qehve hazırlamaq üçün metbexe keçeceyim zaman qapının cingiltili zeng sesi qarışdı evin ölümcül sessizliyine.
"Bu da kimdi?" - öz-özüme şübheyle mırıldandım. Daha geldiyim ne qeder olmuşdu ki, kimse de gelsin. Çöl qapısına doğru irelileyib gözümü oyuğa yaxınlaşdırdım. Gördüyüm adamla elim ayağım bir-birine dolaşdı. Nermin idi bu! Celd elimi desteye atdım.
"Susi!". Qapı açılınca

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 13 >>