deyişmemişdi. Başını qucağımdan qaldırıb oturaq veziyyet aldı.
"Atan necedi? Yeni ki, ailesi". Üzüme ele baxırdı, sanki verdiyi sualla incinib incinmediyimi anlamağa çalışırdı. Bir şeyi unutmuşdu ki, men bunların hamısına hazırlıqlı gelmişdim.
"Yaxşı, bütün aileler kimi. Xoşbext...". Gülümsemeye çalışdım. Eslinde xoşbext olmaları yaxşı bir şey idi. Ancaq bir şeyi düşünmeden ede bilmirdim. Burada qalıb meni de Sarah kimi seve bilmezdi?
"Suay" - elimden tutdu - "Sen de xoşbext olacaqsan. Buna layiqsen"
* * *
Aylar sonra öz yumşaq yatağıma qovuşmuşdum nehayet ki. Yastığımı qarnıma sıxmış, elece tavanı izleyirdim. Heyat meni okeanın diger terefine sürümüşdü, ancaq yene burada idim. Yere çırpılmış, ancaq qanayan dizlerime inad yene ayağa qalxaraq qaçmağa başlamışdım. Sabah olanlardan sonra yene özümde qaçmağa qüvve tapa bilecekmiydim? Düzgünmü edirdim? Yoxsa heyatımın sehvinemi yol verirdim? Bilmirem...Sadece ilk defe beynime qoyduğumu kimsenin düşüncesini nezere almadan edecekdim. Kimse qarışa bilmezdi. Bu menim heyatımdı. İndiye kimi onları dinledim de ne oldu?
"Suay, qerarın qetidi?". Nerminin sesine qarşı başımı azca ona teref çevirdim. O da menim kimi tavanı izleyirdi. Bilirdim, narahat idi.
"Emirden sonra sen başladın?" - kederle gülümseyerek üzünü mene çevirdi.
"Emir ne baş verdiyini bilmir, ancaq men bilirem". Gülümsemesi yox oldu ve yeniden tavana çevirdi üzünü.
"Seni bir daha o veziyyetde görmek istemirem" - sesi ciddiydi.
"Emir de bu cümleni qurmuşdu"
"Senin üçün narahatıq"
"Kimse menim üçün narahat olmasın!". Dirseyimi yatağa basdırıb ona teref çevrildim.
"Heqiqeten, o qeder yaşadıqlarımdan sonra sabah olanlar meni yıxa biler?!". Esebleşmişdim. Kimse mene göre narahat olmasın isteyirdim! Onsuzda onların meni qoruma istekleri başıma gelen heç bir şeyin qarşısını almırdı!
O da dirseyine söykenib mene teref çevrildi. İndi, üz-üze idik.
"Onda niye iş teklifine razılıq vermedin? Hem Ağazadelerin de reqibidi. İstediyin bu deyil?". Heqiqeten,

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 13 >>