qaldigi eve de getmeyimizi istemir.. Atamla bele gorusmur.. Sadece qardasimin qizini gormek ucun Nezrinle danisib parkda gorusurler. Bu sozlerden tesirlenen Zemine usuduyu incinin baxislarinda indi de batirdi
Z- men, men bagisla bilmirdim
I- her seyin sebebkari sensense , her seyide sen duzeltmelisen! deyib ayaga qalxir. Elini masaya cirpanda elinin altinda olan kicik bir vereqide ele stekanin yaninda qoyub bufetden cixir. Gozleri dolan Zemine ise basini qaldiran vereqi gorunce Inciye aid oldugunu fikirlesir, amma eline alinca altinda Ferac yazilmisdi.. Digeri ise ev unvani idi sanki. Bu olduqca Zemineni sakitlesdirse de Zemine qururundan "esla ona ilk addimi atan men olmayacam.. Amma o mene gore ailesi ilede gorusmur! Yox ne olsun, yenede mene gelib hec olmasa izah etmeyimi isteye bilerdi" kimi dusunceleri ile saatlarca mubarize aparir.. Amma en sonda ozunu yene verilen unvanda tapir.. 5 mertebeli gorgemli bir bina idi.. Elleri ile qucaqladigi kitablari sinesine sixib evvelce tereddud edib girmek istemir binaya.. Daha sonra bir addim atanda ozunden asili olmadan dayanir.. Basini qaldirib binaya baxinca arxasindan esitdiyi ses onu diksindirir
- Senin burda ne isin var?!! Zemine arxasina donunce gorduyunden dehsete gelir. Ferac ele bil 70 yaslarinda yasli bir kisi idi. Uzunu basan qara saqqal ve eyni zamanda eynine hec vaxt geyinmediyi nimdas paltarlar ona hec yarasmirdi
- sey men, men
F- qisa kes vaxtim yoxdu deyerek siqaretini damagina qoyub vecsizce uzunu donderir
Z- men vaxtin yoxdusa gede bilerem. Neyse, deyib getmek isteyende Ferac hecne demir.. Amma Zeminenin ayaqlari yerimirdi. Hem vicdan ezabi, hemde ureyinden qopan bir parca dusduyu yerde mehv olmasina razi olmadigi ucun arxaya donub qacaraq Feracin onunde dayanir. Sulu gozlerle ona baxib
Z- xais edirem cox vaxtini almaram.. mene bir az zaman ayir, yaxinliqdaki parkda sohbet edek
F- yaxsi deyib One duserek Zemineni gozlemeden onden parka gedir.. Zemine Feraci heyranliq ve casqinliq icerisinde

<< 1 ... 127 128 [129] 130 131 ... 151 >>