Güneş  yene de  her  zamankı yerinden  öz  şefeqlerini  saçmaq  üçün  mavi  semada  buludlarla  çarpışırdı. Xefif  külek  onun  süpürge  kimi  qalın  saçlarına  sanki  sığal çekirdi. Bura  şeherden  çox  ferqli  idi. Burda  ne  bir-birinin  ardınca  düzülüb  siqnal  veren  maşınlar,  nede ki, insan  sıxlığı  var. Küçe  ile saatlarla  getsen  belke  kimese  rast  gelersen. Sara  üçün  bu  yenilik  idi. Axı  o  uşaqlıqdan  şeherde  böyümüşdü.  Xeyli  zaman  olardı  ki, o  tez-tez  Sevil  xanıma  bele  bir  yere  köçmek  istediyini  deyirdi. Amma  işe gedib  çatmaq  üçün  demek  olar ki,  bir  saatdan  artıq  vaxt  lazım  idi. Üstelik  şehere  geden  avtobusların  dayanacağına  çatmaq  üçün  Sara  evden  on  beş  deqiqe  yol  getmeli idi. Her  şey  çox  maraqlı  idi. Seher  bele  gözel  havada uzun - uzadı  yol  getmek onun üçün  xeyirlidir. Bu  gün  o  birinci  defe  yeni  evinden  işe  gedirdi. Yolu  dünenden  öyrenmişdi ki, bu gün  işe  vaxtında  çata  bilsin.

- Buda  dayanacaq.
Deyesen  adam  azdır. Sara  hamının  ona  baxmasından  narahat  idi. Burada  onu  heç  kim  tanımırdı. Hamı  bir - birinden  bu  qızın  kim  olduğunu  soruşurdu.
- Budur  avtobus  geldi.
Şeherle  buranın  ferqi  yene  hiss  olunurdu. Ucaboy, sarışın  saçlarını  arxaya  daramış  bir  oğlan: 
  Buyurun  xanım!   deyerek  nazik  sesle  Saraya seslendi. 
- Çox  sağ olun.
Şehere  çatanda  Sara tesedüfen böyük pavilyona   düşen uşaq kimi  pencereden  gördüyü  binalara,  maşınlara,  böyük  tikililere  baxmağa  başladı. Kenardan  baxan   bu  qızın  iyirmi  üç  ildir  şeherde  yaşamağına  inanmazdı. Bu  uzun  yoldan  sonra  nehayet ki,  o  işe  gelib  çata  bildi. Burada  hamı  onun  xetrini  çox  isteyirdi. Artıq  bir  ay  idi  ki  o,  mezuniyyetde  idi. Ona  göre de  burdakıların  hamısı  onun  işe  gelmesini  sebirsizlikle  gözleyirdiler. Budur  Sara  içeri  girdi. Elza  ile  Xatire  föyede  idiler. Onlar  Saranı  görüb  qışqıraraq  ona  teref  qaçdılar. Sesi  eşiden  Sevil  xanım

[1] 2 3 ... 8 >>