Yağışdan Sonra (Real)
Yazar:Anna Karenina
Bölüm 9.
Başımı maşının şüşesine söykeyib birce bu yolun tez bitmeyini, bir göz qırpımında otağımda olmağı arzu edirdim. Deqiqeler sonra gelib çatdıqda qapını açıb enmek istesem de bağlı olduğu üçün cehdim boşa çıxmışdı.
-Aç qapını. - elim qapıda dillendim.
-Seninle adam kimi danışana qeder o qapı elece kilidli qalacaq.
-Aydın, aç bu xarabanın qapısını!!! - sebrim tükenib qışqırdım.
-Dedim ki, açılmayacaq! Biz burdan danışmamış sen heç yere getmeyeceksen. - o, mene teref dönüb söyledi.
-Ne isteyirsen? Derdin nedir axı senin? -nisbeten sakit halda dillendim.
Aydın maşını yeniden işe salıb yaxınlıqdakı parka geldikde qapının kilidini açıb nehayet maşından endim. Biraz irelideki oturacaqlardan gelib birine eyleşdiyimiz zaman ellerimi bir-birine sıxıb başımı aşağı salıb sakit halda dayanmışdım.
-Seninle ilk defe qarşılaşmağımız yadındadır? - Aydının sesindeki tebessümü duyub başımı qaldırdım.
-Her kesin qarşısında meni mesuliyyetsiz memar kimi qeleme vermeyini nece unuda bilerem? - ona ters-ters baxıb söyledim.
-Sen sakitce dayanıb heç ne demedin, gözlerin doldu, keçib yerinde eyleşdin. - Aydın heç cüre aydınlaşdıra bilmediyim bir ifade ile üzüme baxıb danışırdı. - Hemin vaxt senin sakit biri olduğunu düşünmüşdüm. - gülümsedi.
-Men ise ele ilk günden senin kobud, reftarsız biri olduğunu anlamışdım.
Aydının üzüne baxdıqda o, qolunu oturacağa söykeyib mene yaxın geldi.
-Sen menim bütün tarazlığımı pozursan. - saçımı sığallayıb söyledikde başımı yeniden aşağı saldım. - Bezen ses-küy salıb hamını başına yığmağın, bezen de adi bir sözden utanıb qızarmağın. Qısacası, seni sevmek üçün kifayet qeder sebebim var. - Aydın mene biraz daha yaxınlaşıb gözümün üstünden öpdükde başımı qaldırıb:
-Aydın... - deyerek onu durdurmaq istedim.
-Biz seninle gerek başqa vaxt, başqa şeraitde qarşılaşardıq. - söyleyib ayağa qalxdım.
-Meni seve bilerdin? - menimle üzbeüz dayanıb soruşduqda ilk defe idi ki, Aydına qarşı başqa cür idim.

[1] 2 3 ... 6 >>