ehvalımı qaldırmağı bacarırdı. Bu gün yene işden çıxdıqda evin yolunu çoxdan keçmiş, Aydın ise ne qeder soruşsam da heç ne demirdi. 1 saata yaxın getdiyimiz yolun sonunda şeher seviyyesinden olduqca hündür eraziye gelib çatmışdıq. Men maşından enmemiş maraqla etrafa baxır, hara geldiyimizi öyrenmeye çalışırdım. Aydın maşından düşüb gelib menim de qapımı açdıqda onun elinden tutub qarda güclükle yeriyerek biraz ireliye getdiyimiz zaman ağzım açıq halda qarşımda açılan menzereye baxırdım. Şeherin her terefini aydınladan işıqlar, her terefi bürüyen ağappaq qar... Bu menzereni sehere qeder heç bezmeden, doymadan seyr etmek olardı. Aydın arxadan qollarını getirib belime dolayıb, yanağıma kiçik bir öpüş qondurduqda yuxudan ayılmış kimi özüme geldim.
-Aydın, men bilmirem ne deyim.
-Buranı Celal ile birlikte tapmışdıq. Universitet vaxtı tez-tez gelirdik. Sonralar ise iş-güc heç cüre gele bilmirdik.
-İnan çox gözeldir. - geriye dönüb onunla üz-üze dayandıq. - Heyran oldum.
-Men de sene. - o, xefif gülümseyib mene doğru eyildikde öpmek istediyini anlayıb özümü itirerek yeniden döndüm. Onun üzünü görmesem de pert olduğunu hiss ede bilirdim.
Burda qaldığımız bir saat erzinde heç ne danışmamış, sadece başımı Aydının çiynine yaslayıb menzereni seyr ederek fikre getmişdim. Men belke de düz etmirdim. Onu boş xeyallara mehkum etmiş, sonu melum olmayan bir nağıla inandırmışdım.
-Belke gedek? - tutduğu elimden zerifce öpüb dillendi. - Xestelenib başımıza iş açma. - gülümseyerek evvelce özü ayağa qalxıb ardınca elimden tutub meni qaldırdı.
-Xestelenmek barede sen daha yaxşısan. - göz qırpıb keçib maşında eyleşdim.
Söhbet ederek nehayet, 1 saatlıq yolu bitirib, gelib eve çatmışdıq. Pillekenleri qalxaraq yeniden fikirler beynime dolurdu ki, telefonun sesine düşünceleri dağıdıb Meryemin adını gördükde desteyi qaldırdım:
-Meryem xanım yadınıza düşdük axır ki.
-Bilirsen derslerim ağırdır axır günler. Men de darıxmışam. - onun kövrek sesini eşitdikde daha da döze

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>